หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 210

ซ่งอวี้รู้สึกวิงเวียน หัวหน้ารองจึงเอ่ยถาม

“ส่งลงไปหรือไม่ขอรับ?”

ซ่งอวี้นิ่งไปสักครู่

“ไม่ส่ง!” เขากัดฟันกรอด

ความหนักแน่นที่จะไม่ส่งลงเขาเมื่อครู่

เกิดการลังเลเล็กน้อย

“แค่เด็กอายุหนึ่งขวบเท่านั้น นางจะทำอะไรได้? สามารถทำลายเขาฝูเฟิงได้หรือ?” ซ่งอวี้ไม่เชื่อ

“ฝังพ่อข้าลงไปใหม่” ซ่งอวี้คุกเข่าคำนับอยู่หน้าหลุมศพหลายที

“ท่านพ่อ ท่านเป็นคนจิตใจกว้างขวาง ปล่อยนางไปเถอะ นางอายุยยังน้อย ไม่รู้เรื่องรู้ราว ถึงได้รบกวนท่าน”

“โชคดีที่ไม่ได้นำหัวกระโหลกของท่านไปให้หมาแทะ” ซ๋งอวี้ปาดเหงื่อตรงหน้าผาก

หยวนหม่านแอลโลงใจ แล้วเอ่ยเสียงต่ำ

“ข้า ข้านึกว่าเจ้าจะถูกตีเสียแล้ว เจ้าช่างใจกล้ายิ่งนัก แม้แต่หลุมศพของบรรพบุรุษหัวหน้าใหญ่ก็กล้าขุด”

ลู่เจาเจาเหลือบมองเขา

ทำให้หยวนหม่านชะงักไป

แววตาของน้องสาวตัวน้อย เต็มไปด้วยความหมายแฝง

แต่พอหันมองอีกที นางก้มหน้าก้มตา ดื่มนมจากเหยือกที่ถือเอาไว้

“พี่เด็กน้อย” หยวนหม่านจ้องนางแล้วเรียกขาน

ลู่เจาเจาเงยหน้าอย่างมึนงง พลันได้ยินหยวนหม่านเรียกอีกครั้ง

“พี่เด็กน้อย”

ลู่เจาเจาตอบรับ

ตอนที่ซ่งอวี้ลู่เจาเจากลับไป ได้พบกับหญิงสาวสามคนที่ถูกส่งลงเขาพอดี

เสื้อผ้าของทั้งสามคนไม่เรียบร้อย สีหน้าหวาดผวา

พวกนางเป็นคนที่ถูกลักพาตัวมา แล้วขึ้นเขาพร้อมลู่เจาเจา