หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 211

“ไม่รู้ว่าที่บ้านเป็นอย่างไรบ้าง บนเขาฝูเฟิงแห่งนี้เต็มไปด้วยฝูงหมาป่า ล้วนเป็นคนชั่วทั้งนั้น” ชิวเอ๋อร์กลืนน้ำลาย หากพวกนางรับใช้ลู่เจาเจา บางทีอาจปกป้องตัวเองได้

“คนที่บ้านข้าต้องส่งคนมาช่วยแน่นอน” เสวียนอินเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

“หากเจาเจาโตกว่านี้สักหน่อยคงดี หัวหน้าใหญ่เชื่อนาง บางทีอาจช่วยพวกเราได้ แต่นาง...อายุหนึ่งขวบเท่านั้น” เสวียนอินถอนหายใจ

บนเขาฝูเฟิงมีแต่โจรเต็มไปหมด พวกนางเป็นสตรีบอบบาง จะหนีออกไปได้อย่างไร?

เมื่อเห็นลู่เจาเจาพยักหน้า พวกนางจึงไม่ได้พูดสิ่งใดอีก เพราะหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง

เพียงแค่อุ้มลู่เจาเจาอย่างเบามือ พร้อมอาบน้ำให้นางและกล่อมให้นอนหลับ

สีหน้าเสวียนอินเศร้าสลด แม้หัวหน้าใหญ่จะไม่ส่งเสริมการลักพาตัว แต่เขาก็ปล่อยปละ

โชคดีที่มีเจาเจาอยู่ข้างกาย ทำให้ปลอดภัยชั่วคราว

ยามจื่อ ทุกสิ่งเงียบสงัด

ทั้งสามคนอัดกันอยู่บนที่นอน คิ้วขมวดกันจนเป็นปม แม้แต่นอนยังหลับไม่สนิท

ส่วนลู่เจาเจากลับลืมตาขึ้นอย่างเงียบเชียบ

นางไม่ได้สวมรองเท้า แล้วลงจากเตียงเท้าเปล่า

แล้วใช้ทั้งมือและเท้าปีนขึ้นเก้าอี้ จากนั้นปีขึ้นไปบนโต๊ะ

ต่อมาไปยืนอยู่ริมหน้าต่าง

เรือนแห่งนี้เป็นตำแหน่งที่สูงที่สุดบนเขาฝูเฟิง ทำให้พอมองเห็นแสงไฟที่กระจายตัวอยู่ตรงไหล่เขา

ไฟหนึ่งดวงก็คือหนึ่งครัวเรือน

ทว่าดวงไฟแห่งนี้กลับไม่อบอุ่น

เต็มไปด้วยความสิ้นหวังท้อแท้

ข้างหูของนาง คล้ายได้ยินเสียงไม้กระบองตีลงไปบนเนื้อหนัง

“หนีอีกสิ หนีอีกสิ ลองหนีอีกทีจะตีจนขาเจ้าหักแน่”

“เมื่อมาที่เขาฝูเฟิง จงตั้งใจคลอดลูกให้ข้าโดยดี”

“ต่อไปจะล่ามโซ่ไว้ที่คอของเจ้า อยู่เป็นหมาเฝ้าบ้านของข้า ใครใช้ให้เจ้าหนี เป็นคนดีๆไม่ชอบ อยากเป็นหมามากสินะ”

“ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าไปเถอะ ขอร้องท่านล่ะ ปล่อยให้ข้ากลับบ้านเถอะ ฮือฮือฮือ...”

จากนั้นเป็นเสียงก่นด่าทุบตีดังไม่ขาดสาย เสียงต่างๆมากมายดังเข้าไปในหูของลู่เจาเจา