หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 213

“เจ้า...” หยวนหม่านหยุดไปสักครู๋

“เจ้าอยากให้ซ่งอวี้เป็นบิดาเจ้าจริงหรือ? แต่ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนดี” หยวนหม่านอ้ำๆอึ้งๆ เขาไม่ชอบว่าคนอื่นลับหลัง

ลู่เจาเจากอดเหยือกนมไว้ จากนั้นเดินโงนเงนเอ่ยขึ้น

“ท่านแม่ ท่านแม่เป็นแม่ข้า”

“แต่ว่า พ่อ เป็นใครก็ได้”

เสวียนอินเบิกตาโต มองนางด้วยสีหน้าตะลึง

ท่านแม่เป็นแม่ข้า แต่พ่อเป็นใครก็ได้งั้นหรือ?

สิ่งที่ทำให้นางตะลึงยิ่งกว่า

คือเจ้าตัวเล็กยืนอยู่บนหินก้อนใหญ่ เด็กตัวเล็กนิดเดียว ทว่าสีหน้ากลับขึงขังจริงจัง

มือน้อยชี้ออกไป แล้วเอ่ยขึ้น

“เริ่มงานเลี้ยงได้”

เมื่อสิ้นเสียงของนาง พลันได้ยินเสียงร้องโหยหวนหวาดกลัวดังขึ้นจากไหล่เขาเป็นระยะ

อีกทั้งได้ยินเสียงฝูงหมาป่าทำลายปราการ แล้วพุ่งเข้าไปกัดคนในหมู่บ้าน

“อ๊าก อ๊าก ช่วยด้วย”

“หัวหน้าใหญ่ ช่วยด้วย”

เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว

หมู่บ้านฝูเฟิงถูกสัตว์ร้ายโจมตี หมู่บ้านโจรก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน สัตว์ร้ายคลุ้มคลั่งทั้งหมดพุ่งเข้าไปในหมู่บ้าน ไม่กลัวเจ็บไม่กลัวตาย เหมือนกลายเป็นบ้ากันหมด

ลู่เจาเจาฉีกยิ้ม จากนั้นหัวเราะ

วินาทีนี้ จู่ๆเสวียนอินรู้สึกถึงความประหลาดบางอย่าง

คล้ายฝูงสัตว์ป่าเหล่านั้น มาที่นี่เพื่อนางจริงๆ

หยวนหม่านแอบขยับเข้าไปใกล้เจาเจามากขึ้น

หากอยู่ไกลรู้สึกไม่ปลอดภัย

“บ้ากันไปหมดแล้ว ตกลงเจ้าพวกนี้มันเป็นอะไรไป? พวกมันบ้าไปแล้วหรือ?” โจรแขนขาดก่นด่า

พวกมันกระทั่งยอมแลกด้วยชีวิตก็ไม่ยอมถอย

ซ่งอวี้ปวดเศียรเวียนเกล้า เขาสามารถรับมือกับการโจมตีของราชสำนัก แต่สัตว์ป่าไม่มีระเบียบและไม่กลัวตาย

“หรือภายในหมู่บ้านมีบางสิ่งดึงดูดพวกมันหรือ?” หัวหน้ารองขมวดคิ้วจนเป็นปม

“แต่เมื่อวานในหมู่บ้านมีหญิงสาวสามคนและเด็กสองคนเข้ามาเท่านั้น หรือสมบัติที่ปล้นมามีปัญหาหรือ?”

ซ่งอวี้ลุกขึ้นพรวดทันที

เมื่อตื่นมา เขากระทั่งแยกไม่ออก ว่าตกลงเป็นเจาเจาหรือเป็นลูกสาวเขา

ทุกครั้งที่เห็นเจาเจา ในใจเขาจะเกิดความรู้สึกใกล้ชิด

ตอนนี้เมื่อมานึกดูช่างน่ากลัวยิ่งนัก

ตกลงนางคือสิ่งใด?

แววตาซ่งอวี้มีความหวาดกลัวแวบผ่าน นี่เป็นเรื่องที่คนสามารถทำได้หรือ?

ควบคุมสัตว์ เข้าสู่ความฝัน?

ไม่ว่าเป็นสิ่งใด ก็ล้วนไม่ใช่คนที่เขาล่วงเกินได้

ต่อให้จะเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งก็เถอะ

ซ่งอวี้สูดหายใจเข้า ใบหน้ายิ้มแย้ม

“เจาเจา คิดถึงท่านพ่อท่านแม่หรือไม่ จากบ้านมานานขนาดนี้ คงคิดถึงบ้านแล้วสินะ?”

ลู่เจาเจาหันมองเขา

“ไม่ ไม่กลับ ที่บ้านไม่สนุก”

“หากข้าเล่นสนุก พวกนางจะกลัว” ลู่เจาเจาตอบขึงขัง