หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 214

หนังตาซ่งอวี้กระตุก

ดังนั้น เจ้าเลยมาเล่นงานพวกข้าหรือ?

ชีวิตของโจรก็เป็นชีวิตเหมือนกัน

“ท่านพ่อบอกว่าจะไม่ส่งเจาเจากลับบ้านเด็ดขาด”

ซ่งอวี้ร้อนใจจนเกาหัว เขาอยากจะตบตัวเองสักฉาด

ใครใช้ให้เจ้าปากพล่อย

เชิญเทพง่าย ส่งเทพยากเหลือเกิน!

รีบไปเถอะ รีบไปสิ ขอร้องล่ะ ท่านบรรพบุรุษเอ๊ย!

รอบด้านมีเสียงคำรามดังขึ้น ทำให้ซ่งอวี้ขนหัวลุก

เดิมเขาฝูเฟิงก็สูงมากอยู่แล้ว ซ้ำยังตั้งอยู่กลางป่าทึบ

ขณะนี้จึงได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังไปทั่ว

ลู่เจาเจาฉีกยิ้ม

“พวกมัน มีความสุขมากเลย” ลู่เจาเจาตบมืออ้วนๆของนาง

ซ่งอวี้รู้สึกเย็นเยือกไปถึงหัวใจ

“เจาเจา สัตว์เหล่านี้ เจ้าเป็นคนเรียกมาหรือ?” ซ่งอวี้นั่งลง แล้วเอ่ยถามเสียงเบา

เจาเจากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา

“เพื่อน เพื่อนของข้า”

“วันเกิด ข้า” แล้วตบหน้าอกตัวเอง

ซ่งอวี้ไม่พูดสิ่งใดอีก เพียงอุ้มเจาเจาย้อนกลับไปทางเดิม

ขามายังมีสัตว์ป่าโจมตีเขา แต่เมื่ออุ้มเจาเจาย้อนกลับไป แม้จะมีสัตว์ป่า แต่หลบหลีกทั้งหมด กระทั่งยอมจำนน

หัวใจของซ่งอวี้จมดิ่งไปอยู่ก้นเหว

“หัวหน้าใหญ่ แย่แล้ว ราชสำนักได้ส่งคนมากวาดล้างโจรป่าเช่นกัน ตอนนี้มาถึงเชิงเขาแล้ว”

คนที่เอ่ยขึ้นหายใจหอบ ใบหน้ามีแต่ความร้อนใจ

ภายในมีสัตว์ป่าโจมตี ภายนอกมีราชสำนักกวาดล้าง จะทำเช่นไรดี?

“หัวหน้าใหญ่ สายที่เมืองหลวงติดต่อไม่ได้แล้ว”

ซ่งอวี้แววตาเยือกเย็น

เขาลูบแหวนหยกที่อยู่บนนิ้ว รู้สึกหดเกร็งที่ลำคอ