หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 218

ใครจะไปคิด พอเดินออกมาก็ถูกลักพาตัวทันที

ลู่เจาเจายื่นมือไปหาหญิงสาวที่อยู่บนพื้น

“ขอต้อนรับกลับสู่โลกมนุษย์” คำพูดของเจ้าตัวเล็กเสียงอ่อนเสียงหวาน ทว่าสีหน้าแววตาแน่วแน่มั่นคง

เพียงประโยคเดียว ทำให้พวกนางที่ใกล้จะพังทลาย กลับมาจากขอบเหวทันที

ทุกคนคุกเข่าลงบนพื้น แล้วคำนับลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาเองก็ไม่ปฏิเสธ

ทำเช่นนี้ จะทำให้พวกนางสบายใจมากขึ้น

“รีบไปกันเถอะ เชิงเขามีคนรอรับพวกเราอยู่” เสวียนอินอุ้มเจาเจา แล้วพาทุกคนรีบลงจากเขา

แสงไฟลุกโชนไปทั่วทั้งเขาฝูเฟิง

ลู่เจาเจาสีหน้าเรียบเฉย

ท่ามกลางแสงไฟมีเสียงร้องขอความช่วยเหลือ มีเสียงร่ำไห้เจ็บปวด แต่ไม่ทำให้นางสงสารสักนิด

แม้นางจะเด็ก แต่ไม่โง่

นางไม่ใช่แม่พระ แต่นางจะพยายามทำทุกวิถีทาง เพื่อขจัดความมืดมนตรงหน้า

เชิงเขา

สวี่ซื่อยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว ดวงตาของนางบวมแดง เมื่อเห็นลู่เจาเจา น้ำตาไหลรินดั่งทำนบแตก

“เจาเจา ! เจาเจา...” สวี่ซื่อรีบพุ่งไปข้างหน้า ตัวนางเย็นเชียบ แล้วอุ้มลูกสาวที่ได้คืนมาพร้อมร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล

“เจาเจาของแม่ ลำบากมากสินะ แม่สมควรตาย แม่ไม่ได้ปกป้องเจาเจาให้ดี...”

“แม่ไม่ดีเองที่ปล่อยให้เจาเจาถูกจับไป เจาเจาคงลำบากน่าดู เจาเจา ลูกผอมไปนะ...” สวี่ซื่ออุ้มนางไวแน่น ไม่กล้าปล่อยมืออีก

เจาเจาจับเสื้อผ้าที่รัดติ้วตรงเอว แล้วยิ้มอย่างเขินอาย

นาง นางขนสมบัติในคลังของเขาฝูเฟิงมาหมดเลย

“เร็ว จับตัวซ่งอวี้เอาไว้”

ตรงเชิงเขา สายตาของซ่งอวี้จ้องเขม็งไปที่ลู่เจาเจา

ด้านหลังรอยยิ้มไร้เดียงสา คือเปลวไฟที่ลุกโชน

เขาฝูเฟิง ล่มสลายแล้ว

โอ้โห ท่านสารเลว ข้าจะกลับบ้านแล้วนะ