หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 217

ซ่งอวี้ไม่ทันได้คิดให้ละเอียด

“เขาฝูเฟิงคงรักษาไว้ไม่ได้ เร็ว รีบพาเหล่าพี่น้องลงเขา”

ไฟลุกลามไปทั่วทั้งเขา ไม่เหลือที่ให้พวกเขาอีกแล้ว

หนำซ้ำหมู่บ้านฝูเฟิงในตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่า

เสียงร้องร่ำไห้โหยหวนดั่งระงมดั่งขุมนรก

อีกด้านหนึ่งของเขา

เสวียนอินอยู่ในชุดทะมัดทะแมง นางอุ้มลู่เจาเจาไว้ในอ้อมกอด ด้านหลังมีหญิงสาวอายุน้อยตามติดกันมาเจ็ดแปดคน บางคนยังจูงลูกสาวที่ผอมแห้งมาด้วย

ดวงตาพวกนางเรียบเฉย ดั่งน้ำตายที่แน่นิ่ง

“พวกเจ้า...พวกเจ้าจะพักสักครู่หรือไม่? เท้าถูกหินบาดจนเลือดซิบแล้ว” เสวียนอินเอ่ยถามเสียงค่อย

ตอนนางถูกจับมาบนเขา พบว่าพวกชาวบ้านโง่เขลา ไม่รู้จักทำมาหากิน

ทั่วทั้งหมู่บ้าน พากันลักพาตัวผู้คนจากภายนอก

หญิงสาวในหมู่บ้านล้วนถูกจับตัวมาทั้งสิ้น

หากคิดหนีจะถูกตีจนขาหัก แล้วถูกทำร้ายจนกว่าจะยอมจำนน หากยังคิดหนีอีก จะถูกมัดไว้หน้าหมู่บ้าน ให้ตกเป็นสัตว์เลี้ยงของชายทั้งหมู่บ้าน

หากคลอดลูกสาว จะถูกขายหรือเลี้ยงไว้แลกสินสอด เป็นเพียงสิ่งของที่มีไว้แลกเปลี่ยนเท่านั้น

หากคลอดลูกชาย จะถือเป็นของวิเศษในหมู่บ้าน

ลูกชายที่คลอดออกมาในแต่ละรุ่น จะกลายเป็นคนร้ายที่ลักพาตัวหญิงสาวต่อไป

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือ ผู้ที่ลักพาตัวพวกนาง คือผู้ที่เคยถูกลักพาตัวมาก่อน

พวกนางคุ้นเคยกับทุกสิ่งในหมู่บ้าน พวกนางเปลี่ยนสถานะจากผู้ถูกทำร้ายเป็นผู้สมคบคิด

เด็กหญิงที่อ่อนแออิงแอบอยู่ข้างกายมารดา พวกนางมองดูทุกสิ่งอย่างหวาดกลัว

“พวกเขา คงไม่ตามมาใช่หรือไม่?” มีคนเอ่ยถามเสียงต่ำ

“ไม่แน่นอน แต่ต่อให้ออกมาได้....ด้านนอกก็ยังมีฝูงหมาป่าคอยเฝ้าอยู่” ทำทุกวิถีทางเพื่อหนีออกมา สุดท้ายก็กลายเป็นอาหารหมาป่าอยู่ดี