หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 221

แต่ละวันผู้คนจะมากราบไหว้สุสานของนางไม่ขาดสาย

รัชทายาทตกใจตื่นขึ้นจากความฝัน

ความหวาดหวั่นทึ่คุ้นเคยเกิดขึ้นอีกครั้ง

เขายกมือปาดน้ำตา ใบหน้าเปียกชื้นไปหมด

นางกำนัลที่คอยรับใช้ถวายผ้าเปียก เพื่อให้ซับใบหน้า

องค์รัชทายาทนั่งอยู่ข้างเตียง ผ่านไปสักครู่ก็ไม่อาจสงบใจได้

“องค์ชาย ทรงฝันอีกแล้วหรือเพคะ? หากจะว่าไป พระองค์ไม่ได้ฝันมานานแล้วนะเพคะ” นางกำนัลที่รับใช้ใกล้ชิด ล้วนรู้เรื่องนี้ของพระองค์ดี

ตอนยังเล็ก เขาจะตื่นจากความฝัน แล้วร้องไห้พร้อมกับเรียกให้คนช่วย

เมื่ออายุเริ่มโตขึ้น เขาสามารถควบคุมสติอารมณ์ได้แล้ว

ถูกต้อง เขาไม่ฝันมานานแล้ว

ตั้งแต่พบลู่เจาเจา เขาไม่เคยฝันอีกเลย

ก่อนหน้าเขาไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดเมื่อพบลู่เจาเจา เขาถึงดีใจและอยากเข้าใกล้นาง เมื่อเห็นนางมีความสุข เขากระทั่งอยากร้องไห้

ที่แท้ดวงจิตของพวกเขามาอยู่ในโลกมนุษย์

เขาสามารถได้ยินเสียงในใจนางได้ เพราะเคยตั้งสุสานให้นางหรือ?

“องค์ชาย จะออกไปหรือไม่เพคะ?” นางกำนัลอยากจะเดินเข้าไป แต่องค์รัชทายาทโบกมือ ไม่ให้ใครติดตาม

เขาเดินมาตลอดทางจนถึงนอกจวนจงหย่งโหว

เมื่อเห็นแสงไฟในจวนจงหย่งโหว ความกลัวในใจจึงหายไป

ครั้งนี้ ลูกศิษย์ต้องรักษาดวงจิตของพวกเขาไว้อย่างดี

จวนโหวในขณะนี้

“คุณหนูน้อยผ่านเรื่องร้ายมาได้ ต่อไปต้องพบโชคลาภแน่เจ้าค่ะ”

“แต่น่าเสียดาย งานเลี้ยงครบรอบขวบปีของคุณหนูเจาเจาคงต้องเลื่อนวัน” เติงจือถอนหายใจ

“คงสมใจนังแพศยานั่น” อิ้งเสวี่ยหันมองทางเรือนใหญ่

วันนี้เป็นงานเลี้ยงครบขวบปีของลู่จิ่งเหยาเช่นกัน

เจาเจาถูกจับ วันนี้นายหญิงใหญ่กับลู่หย่วนเจ๋อไปร่วมงานเลี้ยงหน้าชื่นตาบาน

ลืมเสียสนิทว่ามีหลานสาวอีกคนถูกจับตัวไป

ลำเอียงสุดๆ