หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 222

ผู้ที่ต่ำช้าเช่นนี้ คู่ควรจะเป็นตัวเอกหรือ?

“ไม่รู้จักทักทายผู้ใหญ่หรือ? เป็นใบ้หรืออย่างไร?” เมื่อนายหญิงใหญ่เห็นลู่เจาเจา พลันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

“เป็นเด็กเป็นเล็กแต่ไร้ระเบียบเช่นนี้ สมควรแล้วที่ถูกจับตัวไป”

“เจ้าดูจิ่งเหยาสิ หากเจ้าเทียบนางได้สักนิด เกรงว่าคงเป็นบุญของจวนโหว” ยิ่งเปรียบเทียบ นายหญิงใหญ่ยิ่งรู้สึกว่าลู่จิ่งเหยาได้ดังใจ

ทุกครั้งที่ลู่เจาเจาเห็นนาง มักจะทำท่าไม่อยากสนใจ

กลับเป็นจิ่งเหยาที่สนิทชิดเชื้อ จากไปทุกครั้งก็อาลัยอาวรณ์

ลู่เจาเจาเหลือบมองนางแวบหนึ่ง ระหว่างคิ้วหม่นหมอง โรคภัยรุมเร้า ยังก่อวจีทุจริต

“แก่กะโหลกกะลา...” ลู่เจาเจาทำตาปริบๆ

(ยัยแก่นี่มีปากแต่ไม่รู้จักพูดภาษาคน)

(ขอให้หลอดลมนางมีฝี แล้วปล่อยให้ปากนี้เน่าเสียดีกว่า) ลู่เจาเจาแอบก่นด่าในใจ

นายหญิงใหญ่หงุดหงิดจนจุก รู้สึกระคายคอ อยากจะไอออกมา

“พูดจากับย่าเช่นนี้หรือ? ยังมีกฏระเบียบอยู่หรือไม่! แค่กแค่ก...” นายหญิงใหญ่โมโหจัด

สวี่ซื่อ

“ท่านแม่ เจาเจาแค่หนึ่งขวบเท่านั้น ท่านอย่าถือสานางเลย นางไม่รู้เรื่อง...”

นายหญิงใหญ่โมโหกว่าเดิม

ลู่จิ่งเหยาเดินโงนเงนเพื่อจะไปยกน้ำดื่ม

“ดื่มน้ำ นายหญิงใหญ่ดื่มน้ำ...”

“ดูเด็กคนนี้สิช่างมีไหวพริบ” เมื่อนายหญิงใหญ่มองนาง ความโกรธเคืองได้เบาบางลงบ้าง

นางเหลือบมองลู่เจาเจา

“เป็นเด็กเป็นเล็กริอ่านอิจฉาริษยา แม้แต่ย่าก็ไม่รู้จักทักทาย”

“นี่คือจิ่งเหยา เมื่อวานนางครบรอบขวบปี คุณชายลู่น้อยได้ส่งเทียบเชิญมาที่จวนโหว ข้าดูแล้วถูกชะตา จึงพากลับจวนโหวมาด้วย” นายหญิงใหญ่สีหน้าเรียบเฉย

“ท่านโหวให้ความสำคัญกับจิ่งไหว หวังว่าเขาจะช่วยงานจวนโหวได้”

ลู่จิ่งเหยามองสวี่ซื่อตาปริบๆ

จากนั้นทำความเคารพสวี่ซื่ออย่างตั้งใจ