หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 223

ก่อนฟ้ามืด ลู่จิ่งเหยาถูกส่งกลับไปที่ตระกูลเผย

นางยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่ตรงประตู แล้วกอดนายหญิงใหญ่เอาไว้ เกาะอยู่บนไหล่นางอย่างอาลัยอาวรณ์

“จิ่งเหยาไม่อยากไปจากท่านย่า จิ่งเหยาอยากอยู่กับท่านย่า”

“ทำไมพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้?” ลู่จิ่งเหยาน้ำตาคลอเบ้า ทำให้นายหญิงใหญ่ปวดใจเหลือเกิน

“เมื่อเห็นท่านพ่อกับท่านย่า ยังต้องแสร้งทำเป็นไม่สนิท จิ่งเหยาเสียใจเหลือเกิน...” ลู่จิ่งเหยาเกาะอยู่บนบ่านายหญิงใหญ่ แล้วสะอื้นไห้เสียงเบา

“ต้องโทษนางแพศยาเหล่านั้นที่แย่งตำแหน่งของจิ่งเหยาไป อย่าร้องไห้เลย เจ้าเป็นแก้วตาดวงใจของจวนโหว ท่านเจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋วบอกว่าเจ้าเป็นคนมีบุญ อย่าร้องไห้เป็นอันขาด ย่าปวดใจเหลือเกิน” นายหญิงใหญ่ปวดใจอย่างมาก หลานสาวของนางน่ารักกว่าใคร

ไม่เหมือนยัยลู่เจาเจา ปากพล่อยน่าโมโห

“เหยาเหยา ไปกับพี่เถอะ” ลู่จิ่งไหวยืนรออยู่นอกจวนโหว ชายหนุ่มท่าทางสง่างามอยู่ในชุดสีน้ำเงินยาว ทำให้ผู้ที่ผ่านไปมาต่างหันมามอง

ริมฝีปากนายหญิงใหญ่ขยับ หันมองลู่จิ่งไหวแล้วทำท่าอึกอัก

“ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว”

“ต้องลำบากพวกเจ้าสองพี่น้องไปก่อน”

เด็กที่นังแพศยานั่นคลอด จะเทียบกับสองพี่น้องได้อย่างไร?

ได้ยินมาว่าฝ่าบาทต้องการเฟ้นหาอาจารย์ให้องค์รัชทายาท

หากจิ่งไหวได้อันดับหนึ่งของการสอบทั้งสามรอบ คงได้เป็นราชครูน้อยแน่นอน

ลู่เยี่ยนซูนะหรือ?

แค่คนพิการที่ยึดตำแหน่งซื่อจื่อแห่งจวนโหวไป อย่างเขานะหรือจะคู่ควร?

ในใจของนายหญิงใหญ่มีแต่สองพี่น้องลู่จิ่งไห

“นายหญิงใหญ่ จิ่งไหวจะพาน้องกลับจวนแล้ว ขอให้นายหญิงใหญ่รักษาตัวด้วย อย่าได้เป็นหวัด” ลู่จิ่งไหวทำความเคารพนายหญิงใหญ่อย่างอ่อนน้อม ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่างเหิน

เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นชุดเดิมเมื่อหลายปีที่แล้ว

เมื่อนายหญิงใหญ่เห็นแล้วรู้สึกปวดใจอย่างมาก

นี่คือหลานชายของนาง

หลานชายแท้ๆของนาง!

เรื่องเหล่านี้ช่างทำให้นางเจ็บปวด