หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 240

โจวซื่อรีบเข้าไปห้าม “อย่าลงไม้ลงมือกันเลยนะ พูดกันดีๆ”

“ท่านโหวลู่ใจเย็นๆ”

“ท่านพี่ ท่านเองก็ใจเย็นๆ ก่อน”

นางจับแขนของลู่หย่วนเจ๋อเอาไว้แน่น และตะโกนไปทางลู่หย่วนเจ๋อเพื่อให้สงบสติอารมณ์

ลู่หย่วนเจ๋อถูกนางจับเอาไว้ ในเวลานี้เขาอ่อนแอมาก และขาทั้งสองข้างก็ถูกตี

เตะเขาปลิวออกไปจนกระแทกกับกรอบประตู ทำให้เขาขดตัวด้วยความเจ็บปวดทันที

“ลูก ลูกชายข้า!” นายหญิงใหญ่ได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งเข้ามา

เมื่อเห็นลูกชายขดตัวอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด ก็ร้องตะโกนออกมาทันที

“คนตระกูลสวี่ เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำร้ายคนในจวนโหว!”

“ถ้าสวี่สืออวิ๋นมีความสามารถ สามารถควบคุมบุรุษได้ หย่วนเจ๋อก็คงไม่ออกไปหาหญิงอื่น!”

คำพูดเหล่านี้ทำให้สวี่อี้ถิงยิ่งโกรธมาก

โจวซื่อดึงเขาแล้วส่ายหัวเบาๆ

แม้ว่านายหญิงใหญ่จะไม่ใช่คนได้เรื่องได้ราว แต่นางก็มีสถานะว่าเป็นผู้อาวุโส หากเขาลงมือ พรุ่งนี้คงจะมีฎีการ้องเรียนเขาจากฝ่ายตรวจการบินมาแน่

“น้องสาวข้าอยู่ที่ไหน?” ดวงตาของสวี่อี้ถิงลึกล้ำ ระงับความโกรธเอาไว้

ทันทีที่เขาพูดจบ เติงจือก็พูดว่า “นายท่านใหญ่ เมื่อวานนี้ฮูหยินโกรธหนักมากจนกระทบกระเทือนหัวใจ หมดสติไปแล้ว ขอเชิญนายท่านใหญ่ไปที่สวนทิงเฟิงเจ้าค่ะ”

อ้อ นางมานานแล้ว

แต่ตั้งใจรอให้ท่านโหวลู่ถูกชกก่อนค่อยปรากฏตัวออกมา

สวี่อี้ถิงเดินตามสาวใช้ไปที่เรือนด้านหลังจวน เดิมทีเขาคิดว่าน้องสาวของเขาอาจจะร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกเสียใจอยู่

แต่ใครจะรู้...

“แผ่นหินอันนี้จ่ายไปราคาไม่น้อยเลย ตอนออกไปอย่าลืมแงะออกไปด้วย”

“ส่วนบ่อน้ำหลังจวนก็ฝังซะ”

“พวกโต๊ะ เก้าอี้ก็ห้ามเหลือไว้” สวี่ซื่อถือสมุดบัญชีและเดินคำนวณไปรอบๆ

“ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้ว”

“ไม่ได้น้อยเนื้อต่ำใจก็ดีแล้ว กลับบ้านไปพร้อมกับพวกเราเถอะ”

สวี่ซื่อสัมผัสใบหน้าของตนเอง เผยเจียวเจียวถูกเลี้ยงดูอยู่นอกจวนอย่างสุขสบายหน้าตาเหมือนสาวน้อยวัยยี่สิบแปด

แต่นางกลับทำงานหนักอยู่ในจวนโหวมาครึ่งชีวิต แม้ว่านางจะดูแลตัวเองมาอย่างดี แต่กลับแก่ขึ้นไม่น้อย

เห็นท่าทางที่ผ่อนคลายของนางแล้ว สวี่อี้ถิงและภรรยาก็โล่งใจในที่สุด

ทั้งสองไม่ได้อยู่นานนัก ได้แต่พูดว่า “อวิ๋นเหนียง ประตูของตระกูลสวี่เปิดรอเจ้าเสมอ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป” โจวซื่อจับมือนางแล้วพูดอย่างจริงจัง

สวี่ซื่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่นางส่งพี่ชายและพี่สะใภ้ออกไป สาวใช้ก็มาแจ้งว่านายหญิงใหญ่เรียกนางไปที่หอเต๋อซั่น

ใบหน้าของสวี่ซื่อก็เย็นชาขึ้นมาในทันที

ในตอนกลางคืน สวี่ซื่อเดินผ่านทางเดินยาวและเดินตามสาวใช้ไปตลอดทางจนมาถึงด้านนอกของหอเต๋อซั่น

ลู่หย่วนเจ๋อและนายหญิงใหญ่ก็นั่งรออยู่ที่นั่งด้านบน