หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 241

ลู่หย่วนเจ๋อดูกระอักกระอ่วน เหมือนไม่กล้าสบตากับนาง

นายหญิงใหญ่ยังคงเงียบ

ลู่หย่วนเจ๋อจึงพูดเบาๆ ว่า “อวิ๋นเหนียง เรื่องมันก็จบไปแล้ว ลู่หย่วนเจ๋อของข้ารู้สึกผิดต่อเจ้ามาก”

ลู่หย่วนเจ๋อยืนขึ้นอย่างช้าๆ

“อวิ๋นเหนียง ข้าชื่นชมเจ้าจากใจจริง ข้าไม่อยากทำร้ายจิตใจของเจ้า ดังนั้นข้าจึงต้องเลี้ยงเผยเจียวเจียวไว้ข้างนอก”

“อวิ๋นเหนียง เจ้าช่วยแต่งตั้งจิ่งไหว จิ่งเหยาเป็นลูกสายตรงของเจ้าได้หรือไม่”

“เจียวเจียวมาจากครอบครัวเล็กๆ ไม่สามารถเป็นฮูหยินดูแลจวนได้”

ฮูหยินเผยไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ ลู่หย่วนเจ๋อจะนึกถึงความอัปยศอดสูที่เกิดขึ้นในวันนี้ทุกครั้งที่เจอนาง เดิมทีคิดว่าตนจะสามารถล้มสวี่ซื่อได้ แล้วกลายเป็นฮูหยินใหญ่แทน

ใครจะรู้ว่าลู่หย่วนเจ๋อวางแผนที่จะทอดทิ้งนางแล้ว

“อวิ๋นเหนียง เยี่ยนซูเป็นพิการ เจิ้งเย่ว์ก็เป็นคนเสเพลมาหลายปีแล้ว ส่วนหยวนเซียวก็มีสติปัญญาโง่เขลา ไม่เก่งเท่าจิ่งไหวแม้แต่น้อย”

“จิ่งไหวเคารพเจ้า และจะปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนกับแม่แท้ๆ ที่ให้กำเนิด”

“ให้เขาได้อยู่ใต้การอบของเจ้า สืบทอดตำแหน่งซื่อจื่อจวนโหวดีหรือไม่?” ลู่หย่วนเจ๋อข้อร้องเสียงต่ำ

ใบหน้าของสวี่ซื่อไร้ความรู้สึก

ลู่หย่วนเจ๋อกัดฟัน ให้บ่าวรับใช้ออกไป

เสียงตุ๊บก็ดังขึ้น

จากนั้นเขาก็คุกเข่าลง

นายหญิงใหญ่ก็นั่งตัวตรง จ้องมองสวี่ซื่อด้วยสายตาแหลมคม

“อวิ๋นเหนียง เจ้ากับข้าแต่งงานกันมาสิบแปดปีแล้ว เจ้าช่วยข้าสักครั้ง ช่วยจวนโหวสักครั้งได้หรือไม่?”

“จวนโหวอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีทายาท”

นายหญิงใหญ่ก้มหน้าลงและพูดอย่างเศร้าโศก “เขาแค่ทำผิดพลาดเรื่องที่ชายทุกคนในโลกทำ เขาคุกเข่าลงเพื่อเจ้าแล้ว เจ้ายังต้องการอะไรอีก?”