หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 242

แต่ตอนนี้...

ลู่หย่วนเจ๋อระงับความโกรธของเขา เขาโกรธที่เผยซื่อทำให้เขาอับอาย

“อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขหรือ? เจ้ากล้าพูดประโยคนี้ออกมาได้อย่างไร?” เสียงของสวี่ซื่อนิ่งขรึม

“ลู่หย่วนเจ๋อ ข้าทำงานหนักเพื่อเจ้ามาครึ่งชีวิต มีลูกและอบรมสั่งสอนลูกเพื่อเจ้า รับใช้พ่อแม่ของเจ้า ตัดขาดจากครอบครัวของตัวเองเพื่อจะได้แต่งงานกับเจ้า แต่เจ้าล่ะ?”

“ขณะที่ขอข้าแต่งงานเข้าจวน เจ้าก็เลี้ยงหญิงอื่นไว้นอกเรือนด้วย!!”

“เพลี้ยะ!” สวี่ซื่อตบหน้าลู่หย่วนเจ๋อ

หลังจากออกแรงเต็มที่ ฝ่ามือของสวี่ซื่อก็ชาเพราะแรงตบนี้

จู่ๆ รอยนิ้วทั้งห้าก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลู่หย่วนเจ๋อ ดวงตาของนายหญิงใหญ่เบิกกว้างเมื่อเห็นเช่นนั้น นางชี้ไปที่สวี่ซื่อ โกรธจนตัวสั่นเทา

ลู่หย่วนเจ๋อส่งสายตาให้นายหญิงใหญ่

นายหญิงใหญ่ระงับความโกรธของนางแล้วหันหลังให้สวี่ซื่อ หน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโกรธ

“อวิ๋นเหนียง เจ้าตบข้าก็ถือว่าสมควรแล้ว เจ้าตีเถอะ ถ้าการตีข้ามันสามารถบรรเทาความเกลียดชังในใจของเจ้าได้ ก็ตีข้าเลย” ลู่หย่วนเจ๋อมองดูสวี่ซื่อด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“สายตาของพ่อสารเลวคู่นี้ มองหมายังดูลึกซึ้ง” ลู่เจาเจาอ้วกอยู่นอกประตู

สวี่ซื่อหัวเราะเบาๆ ก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ?

ตอนเด็กนางยังโง่เขลา ถูกหลอกด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

สมัยนั้นนางไปงานวัด ปลีกตัวออกมาจากบ่าวรับใช้ ข้างกายเหลือเพียงสาวใช้เท่านั้น เมื่อนางเจอกับคนอันธพาล ลู่หย่วนเจ๋อก็มาช่วยนางแล้ว

หัวใจของนางได้เกิดต้นอ่อนของฤดูใบไม้ผลิ ทำให้นางติดอยู่ในหลุมพรางนั้นตลอดชีวิต

“กำจัดความเกลียดชังในหัวใจของข้าหรือ? ลู่หย่วนเจ๋อ ความคิดของเจ้าช่างดีจริงๆ”

“ลู่จิ่งไหวและเยี่ยนซูอายุเท่ากัน เจ้ากล้าดีอย่างไร!!” สวี่ซื่อน้ำตาคลอ นางเกลียดนัก เกลียดที่นางถูกหลอกมาสิบแปดปี

“ภรรยาเอกมีเมตตามีคุณธรรม ข้าดูแลจวนโหวให้เจ้า ตอนท่านโหวผู้เฒ่าตาย ข้าก็เป็นคนส่ง ตอนแม่เจ้าป่วยต้องคอยดูแล ข้าก็ทำงานหนักทั้งคืน แต่เจ้ากลับมีลูกชายลูกสาวเต็มบ้านอยู่นอกจวน” สวี่ซื่อไม่อยากจะคิด หากไม่มีเสียงในใจของเจาเจา นางต้องทำอย่างไรดี?