หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 285

เขาเองก็ไม่ได้รักและเอ็นดูมากนัก แค่เลี้ยงดูตามแบบแผนของลูกคนโต

ต่อมาเมียคนแรกตายจาก เขาจึงสู่ขอเจิ้งซื่อ ลูกชายคนโตแก่กว่าเจิ้งซื่อหลายปี

เขารักใคร่ชอบพอเจิ้งซื่อ จึงลำเอียงรักลูกที่เกิดจากนางมากกว่า

ทำให้ลูกชายคนโตเติบใหญ่อย่างโดดเดี่ยว เป็นคนเงียบขรึมไม่พูดจา ส่วนลูกชายคนเล็กช่างพูด จึงทำให้เขาชอบใจมาก

เขากระทั่งตัดสิทธิ์ลูกชายคนโตในตำแหน่งซื่อจื่อ แล้วบีบให้ไปรับราชการต่างถิ่น ไปเป็นนายอำเภอในพื้นที่ห่างไกล

จนไม่ได้กลับบ้านหลายปี

แต่ลูกชายที่เขาลำเอียง ลูกชายที่ได้มาตอนแก่ กลับเป็นมารหัวขน ! ! !

เพี๊ยะ ! เซียวกั๋วจิ้วตบหน้าเขาหนึ่งฉาด

“ไป!” เซียวกั๋วจิ้วเลือดขึ้นหน้า โกรธจนกัดฟันกรอด

“เจ้าแก่ ห้ามทำร้ายพ่อข้านะ !” เซียวอวี่หางแผดเสียงร้อง สีหน้าของเขาแค้นเคืองเซียวกั๋วจิ้วอย่างมาก

เซียวกั๋วจิ้วมองเขาอย่างตกตะลึง

“เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ? เจ้าเรียกข้าว่าอะไร!”

เซียวอวี่หางรีบปิดปากทันที

“เจ้าแก่ เจ้าแก่ เขาเรียกท่านว่าเจ้าแก่ หูหนวกหรือ?”

ลู่เจาเจาเห็นเขาหูหนวก เลยใจดีช่วยอธิบาย

เฮ้อ ข้าใจนี่ใจดีชะมัด

“ฮือ ฮือ ฮือ...”

“ฮือ ฮือ ฮือ...”

เซียวกั๋วจิ้วที่ผมขาวดอกเลา กอดลู่เจาเจาแล้วร้องไห้ใจแทบขาด

“ลูกชายไม่ใช่ของข้า!”

“หลายชายก็ไม่ใช่ของข้า!” เซียวกั๋วจิ้วโกรธจนกัดฟันกรอด เขากอดลู่เจาเจาร้องไห้สะอึกสะอื้น

เมื่อวานเขายังคิดว่าจะเล่นงานลู่เจาเจาอย่างหนัก

วันนี้ลู่เจาเจากลับเล่นงานเขาอย่างหนัก

“ข้าแค่ติดเงินเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้อยากให้ครอบครัวแตกแยก” เซียวกั๋วจิ้วรู้สึกคาวลำคอ จากนั้นกระอักเลือดออกมาอีกคำใหญ่

เซียวกั๋วจิ้วฝืนลุกขึ้นยืน