หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 286

นึกถึงในค่ำคืนนับครั้งไม่ถ้วนในอดีต หลังจากที่เขาหลับสนิทแล้ว...

เขาไม่สามารถคิดถึงมันได้ เพราะกลัวว่าตัวเองจะโกรธจนสิ้นใจตาย

ลู่เจาเจาหัวเราะแหะๆ แล้วผลักม้านั่งเล็กๆ ปีนขึ้นบนด้วยร่างกายที่โอนเอน ตัวเล็กๆ นั้นก็ยื่นมือออกไปเคาะประตูเบาๆ

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง

ก็ได้ยินเสียงตอบกลับเบาๆ ดังลอยมา

ท่านเซียวกั๋วจิ้วพยายามระงับความโกรธ ตรวจสอบอย่างละเอียดถึงได้พบว่าบานประตูนี้สามารถเปิดจากด้านในได้เท่านั้น

มิน่าล่ะเขาถึงไม่สามารถหาเบาะแสอะไรพบเลย

เซียวกั๋วจิ้วมีใบหน้ามืดมน สาวใช้ควบคุมเจิ้งซื่อที่มีสีหน้าซีดขาว และควบคุมตัวของเซียวหมิงเย่าและเซียวอวี่หาง คนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องลับ

ประตูห้องลับค่อยๆ เปิดออก

“หลานเอ๋อร์ กลางวันเช่นนี้ก็คิดถึงข้าแล้วหรือ?”

“ตาแก่นั่นทำให้เจ้าพอใจไม่ได้ใช่หรือไม่?” ประตูห้องลับยังไม่ทันเปิดออก ด้านในก็มีเสียงหยอกล้อของบุรุษดังออกมา

ลู่เจาเจาปิดหูเอาไว้และยืนอยู่ที่มุมกำแพง

ไม่ได้ยินเรื่องบัดสี

ไม่ได้ยินเรื่องบัดสี

ข้ายังเป็นเด็กอยู่เลยนะ

“หลานเอ๋อร์ ข้าจะให้เจ้าได้เล่นอะไรที่น่าตื่นเต้น ข้าเพิ่งกินยาไป นี่ เดี๋ยวก่อน...” อยู่ๆ เสียงนั้นก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

ราวกับว่าลำคอของเขาถูกคนกำเอาไว้ก็ไม่ปาน

บุรุษผู้นั้นเผชิญหน้ากับทุกคน เสื้อเปิดกว้าง กางเกงยาวถึงข้อเท้า กำลังมองหน้าทุกคนด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นค่อยๆ จางลง

ความดันโลหิตของเซียวกั๋วจิ้วเพิ่มสูงขึ้นในขณะที่เขาได้เห็นภาพที่บาดตาเช่นนี้

สาวใช้ทุกคนพากันถลึงตามองแล้ว

จ้องมองเขาด้วยความตะลึงงัน

มันช่างตื่นตาตื่นใจจริงๆ

มันตื่นตาตื่นใจกับมารดาเขาน่ะสิ

เจิ้งซื่อแทบจะเป็นลมไปทันที