หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 289

สีหน้าดูงุนงง

เป็นอะไรไป? บอกว่าชีวิตของเจ้ายากมันไม่ดีหรือ?

ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ด้วยความเศร้าโศกของเซียวกั๋วจิ้ว

“ไม่ว่าข้าจะกลับดึกขนาดไหน นางก็จะคอยต้มซุปโสมให้ข้าด้วยตัวเอง และ...ยังให้ซู่จื่อ..."

เซียวกั๋วจิ้วมักจะยุ่งกับงานอยู่ข้างนอก จึงดื่มไม่มาก แต่ลูกซู่จื่อ

ดังนั้น ซู่จื่อถึงได้ตายเช่นนั้น

“ฤทธิ์ยานี้หากกินเป็นเวลานานก็จะทำให้หัวใจเสียหาย ตกใจก็จะใจสั่น หรือตื่นตระหนก ถึงขั้นตกใจจนตายได้”

“ท่านกั๋วจิ้วดื่มไปไม่มาก ปรับสภาพไม่กี่ปีก็สามารถกลับมาในภาวะปกติได้”

“แต่ห้ามถูกกระตุ้นเด็ดขาด”

เซียวกั๋วจิ้วพึมพําว่า “โชคดีที่ลูกชายคนโตออกไปอยู่ข้างนอก โชคดีที่ลูกชายคนโตออกไปอยู่ข้างนอก จึงรักษาชีวิตไว้ได้”

ลูกชายคนโตแต่งงานและมีลูกแล้ว ยังมีสายเลือดสืบทอด โชคดีที่ไม่ถูกเจิ้งซื่อทำร้าย

เซียวกั๋วจิ้วมองลู่เจาเจาอย่างเศร้าใจ “เจ้าไปเถอะ ข้าไม่อยากเห็นเจ้าอีก” ตั้งแต่เจอเจ้า ก็ไม่มีเรื่องดีๆ เลย

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเถี่ยกงจีกับท่านอ๋องถึงได้รีบคืนเงินนัก กระทั่งร้องไห้ส่งนางออกจากจวน

“เงินล่ะ?” ลู่เจาเจามองเขาอย่างประหม่า

“เงินๆๆ ข้าจะคืนเจ้า คืนเจ้าทั้งหมดเลย ยืมมาหมื่นห้า คืนเจ้าสองหมื่น แบบนี้ได้หรือไม่? ไปๆๆๆ เจ้าไปให้พ้นหน้าข้า” เซียวกั๋วจิ้วได้ยินเสียงของนางก็รู้สึกปวดหัวใจ

ตระกูลเซียวยืมชื่อของราชวงศ์ในการหาเงินได้ไม่รู้เท่าไหร่ สองหมื่นเท่านี้ ขนหน้าแข้งคงไม่หล่น

“เกลียดที่ไม่คืนตั้งนานแล้ว” เซียวกั๋วจิ้วแอบด่าในใจ

“พรุ่งนี้ข้าจะส่งเข้าวัง ไม่สิๆๆ ตอนนี้เลย จะส่งไปตอนนี้เลย” เซียวกั๋วจิ้วมีสีหน้าบึ้งตึง

กระทั่ง ท่านกั๋วจิ้วก็ยังรักษาหน้าไว้ไม่ได้ จึงต้องอุ้มนางขึ้นมาแล้วเดินออกไปนอกประตูจวน

“ข้าว ไม่กินแล้วหรือ?” ลู่เจาเจารู้สึกเสียใจเล็กน้อย

หน้าผากของเซียวกั๋วจิ้วกระตุก น้ำตาแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว

“บ้านแตกสาแหลกขาดแล้ว ยังจะกินข้าวอะไร?” เซียวกั๋วจิ้วพูดอย่างไม่พอใจ

ลู่เจาเจาเห็นเขาโกรธก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

“ข้าบอกความลับท่านได้นะ...อื้อ”

พูดยังไม่จบ เซียวกั๋วจิ้วก็ปิดปากนางด้วยความกลัว

“อย่าพูด! ข้าอายุปูนนี้แล้ว เท้าของข้าก้าวเข้าไปในโลงครึ่งหนึ่งแล้ว ไม่อยากได้ยินอะไรจริงๆ” เซียวกั๋วจิ้วเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ปากเล็กๆ ของนาง พูดอะไรดีๆ ออกมาไม่ได้!

ปิดหูปิดตาข้างหนึ่ง ทำเป็นเลอะเลือนไปบ้าง

“ไอ้คนตาไม่มีแวว ไปยกเมล็ดแตงโมทองคำมา” เซียวกั๋วจิ้วคำรามด้วยความโกรธ

สาวใช้ก็รีบกลับเข้าไปในจวน

ไม่นานนัก ที่คอของลู่เจาเจาก็เต็มไปด้วยถุงเมล็ดแตงโม

เด็กน้อยเงยหน้าแทบไม่ขึ้น

“ขอบ ขอบคุณท่านมาก ข้าเป็นคนมีเหตุผลไม่รับของขวัญ”

“แต่ท่านดื้อรั้นอยากให้ งั้นข้าก็จะรับไว้” นางเอ่ยด้วยความเกรงใจ