หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 290

ทันทีที่นางเดินลงบันได รถม้าขององค์รัชทายาทก็ปรากฏขึ้นที่หน้าจวนตระกูลเซียว

หน้าผากของรัชทายาทมีเหงื่อไหลออกมา

เมื่อรู้ว่าวันนี้นางมาทวงหนี้ที่ตระกูลเซียว ก็กลัวว่านางจะได้รับความไม่เป็นธรรม จึงรีบมา

“เจาเจา เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่!” จู่ๆ สีหน้าขององค์รัชทายาทก็เปลี่ยนไป

“ใครเป็นคนทำ! ให้ตายเถอะ พวกเขากล้าดียังไงมาทำร้ายเจ้า” องค์รัชทายาทนั่งยองๆ แล้วเป่าหน้าผากเจาเจาเบาๆ

“ท่านกั๋วจิ้ว เจาเจาอายุไม่ถึงสองขวบ ถ้านางไม่รู้ความ ท่านก็ควรจะปรานีนางบ้าง ท่านจะมาลงกับเด็กเช่นนี้ได้อย่างไร?” น้ำเสียงขององค์รัชทายาทดูเข้มงวด และมีเจตนาสังหารปนมาเล็กน้อย

นี่คือความเชื่อของเขา

เซียวกั๋วจิ้วโกรธมากจนไม่รู้จะพูดอะไร

“ข้าจะกล้าตีนางได้อย่างไร?” เจ้าล้อกันเล่นแล้ว!

นางไม่เล่นจนตระกูลเซียวล่มสลายก็นับว่านางมีความเมตตาแล้ว!

“อาการบาดเจ็บที่หน้าผากของนาง เป็นฝีมือของอวี่หาง!” เซียวกั๋วจิ้วพยายามยับยั้งความโกรธในใจ

“เซียวอวี่หาง หลานชายของท่านไม่ใช่หรือ? แล้วเขาอยู่ที่ไหน? ข้าไม่ไว้ชีวิตเขาแน่!” องค์รัชทายาทพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง

ฝ่ามือของเขาสั่นเล็กน้อย

ชาติที่แล้ว ใครก็ตามที่เคยเห็นนางเสียสละเพื่อกอบกู้โลกก็จะเทิดทูนนาง

“เจ้าถามลู่เจาเจาดูสิ!” เซียวกั๋วจิ้วหลังไปด้วยความโกรธ

“ข้าไม่เป็นไร”

[เฮ้ ข้าไปกัดหูของเขาแล้ว! เขาก็ถูกเซียวกั๋วจิ้วเตะอีกครั้ง น่าจะใกล้ตายแล้วกระมัง...]

[ไม่สิ พรุ่งนี้ เขากับพ่อของเขา และย่าของเขาจะต้องตาย]

องค์รัชทายาท?

ไม่สิ พวกเจ้าทวงหนี้ ต้องทำรุนแรงขนาดนี้เลยหรือ?

“ผู้คุ้มกันอยู่ที่ไหน? ข้าให้ผู้คุ้มกันอยู่ด้วยไม่ใช่หรือ?” เมื่อรู้ว่าเขาต้องการทวงหนี้ องค์รัชทายาทก็ให้องครัก์ของตัวเองไว้กับนางสองสามคน

ลู่เจาเจาโบกมือ “ไม่เป็นไรๆ ข้าต้องการ”

[มีผู้คุ้มกันแล้วทำไมต้องต่อสู้ด้วยล่ะ?]

[เฮ้ คิดถึงชีวิตตอนที่สู้รบ...]

ปากขององค์รัชทายาทกระตุก