หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 292

“ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว...” ลู่เจาเจากอดขาท่านแม่ของนาง

“เหลียงชินคิดถึงข้าหรือไม่?”

[อ๊า ท่านแม่หอมจัง ทั้งหอมทั้งนุ่ม ท่านพ่อสารเลวนั่นไม่มีบุญ]

[ไม่เจอกันหนึ่งวัน เหมือนห่าง...เหมือนห่าง...] ในหัวใจก็เต้นตึกตัก

สวี่ซื่อยิ้มแย้ม ทำให้งานให้การศึกษา หนทางยังอีกยาวไกล

สวี่ซื่อบีบหน้าน้อยๆ ของนาง

“เสียงกรุ้งกริ้งในถุงคือสมบัติอะไรหรือ?”

ลู่เจาเจากำถุงอย่างประหม่า “นี่คือสมบัติของเจาเจาเจ้าค่ะ”

แอบหัวเราะแหะๆ ในใจ

“ท่านแม่ห้ามแอบดูนะ ข้าจะซ่อนเอาไว้ก่อน” นางเอื้อมมือปิดประตู

นางเหยียบขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วเขย่งเท้า นำขนมขบเคี้ยวทั้งหมดไปวางไว้บนชั้นสูงที่สุดของชั้นหนังสือ

จากนั้นก็เปิดประตูออกทันที

“ฮึ สมบัติของเจาเจา ใครก็หาไม่เจอหรอก” นางกอดอก คิ้วงามขมวดมุ่น

สถานที่สูงๆ ใครก็มองไม่เห็น

นางตั้งเหยียบตั่งขึ้นไปเชียวนะ

สวี่ซื่อเดินเข้ามาในประตู

มีกองขนมวางเอาไว้ในระดับสายตาของนาง

????

วันต่อมา

ขณะที่ลู่เจาเจาลุกขึ้นจากเตียง ก็ได้ยินว่าพี่รองที่ไปทำธุรกิจกลับจวนแล้ว

ลู่เจาเจาใช้ขาสั้นๆ ของนางวิ่งออกไปข้างนอก “พี่รอง พี่รอง...”

“ไม่ได้เจอพี่รองมาตั้งครึ่งปี แม่นางเจาเจาคงจะคิดถึงเขามาก” เติงจือยิ้มหยอกล้อ สวี่ซื่อยิ้มแย้ม

“พี่รอง เจาเจาคิดถึงท่าน...” คนตัวเล็กพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของลู่เจิ้งเย่ว์ทันที

ลู่เจิ้งเย่ว์เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เพียงเวลาครึ่งปี เขาก็ได้เสียความวัยเยาว์ออกไป

กลายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

“พี่รอง ท่านหาเงินได้หรือไม่?” ลู่เจาเจาจุ๊บที่แก้มของพี่รองหนึ่งที

ลู่เจิ้งเย่ว์พยักหน้า “หาได้ๆ เลี้ยงดูสาวน้อยเจาเจาของพี่ได้ไม่มีปัญหา เจ้าอยากซื้ออะไร บอกพี่รองมา พี่รองจะหาซื้อให้เจ้า”