หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 297

นี่ยังไม่เท่าไหร่

แต่เมื่อเขาถูกหามกลับมา ใบหน้าของเขาก็ถูกตีจนเปื่อย แม้แต่น้ำลายก็ยังไหล

ลู่หย่วนเจ๋อไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้ บ่าวรับใช้ก็ไม่กล้าเปิดเผยเช่นกัน

“ท่านคงไม่ได้ไปหาสวี่ซื่อมาหรอกใช่ไหม? เหตุใดถึงไปยั่วยุฝ่าบาทจนถูกลงโทษได้ล่ะ?” ดวงตาของเผยซื่อแดงก่ำ เหตุใดชีวิตของนางถึงได้ลำบากเพียงนี้?

เป็นภรรยาที่ถูกเลี้ยงอยู่นอกจวนมาสิบแปดปี คลอดลูกและเลี้ยงลูกมาจนโต

นางรอที่จะมาแทนที่สวี่ซื่อ เป็นนายหญิงของจวนจงหย่งโหว

แต่ใครจะรู้

จวนจงหย่งโหวมีเปลือก และสามีก็ยังถูกลดขั้นอีก

ชีวิตของนางช่างน่าเวทนาจริงๆ

“อย่าพูดถึงมันเลย!” ลู่หย่วนเจ๋อได้ยินนางพูดถึงสวี่ซื่อ กลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดถึงฝ่าบาท อยู่ๆ จึงโกรธขึ้นมา

“ซี๊ด…” ทันทีที่เขาพูด แก้มของเขาก็เจ็บอย่างมาก

ลู่หย่วนเจ๋อโบกมือของเขา เผยซื่อก็ไม่กล้าจะพูดอีก

ตั้งแต่ที่นางและลู่หย่วนเจ๋อถูกจับได้ว่าเล่นชู้กัน ลู่หย่วนเจ๋อก็ไม่เคยมาที่ห้องของนางอีกเลย

แม้แต่หน้าก็ยังไม่ยอมให้ภรรยาเอกอย่างนางเห็นด้วยซ้ำ

นางแอบมองไปที่ซูซื่อ ยังคงรู้สึกเกลียดชังอย่างมาก

อาวุธสังหารใหญ่ที่นางเลี้ยงไว้จัดการกับสวี่ซื่อ กลับหันมาจัดการตนเองแทน! นางตื่นขึ้นมากลางดึกก็ตบตัวเองอยู่หลายครั้ง

ใบหน้าของซูซื่อไร้ความรู้สึก

คิดว่านางไม่เกลียดเผยซื่อหรือ?

นางไม่ได้เกลียดแค่เผยซื่อเท่านั้น แต่ยังเกลียดลู่จิ่งไหวด้วย

ลูกของนางแท้งออกมา

ตั้งแต่ท่านโหวถูกจับได้ ท่านโหวก็...

ใบหน้าของซูซื่อเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู ท่านโหวไม่สามารถสุภาพเรียบร้อยได้อีกแล้ว

“ลูกเอ๋ย ทำไมฝ่าบาทถึงได้ใจร้ายขนาดนี้...” นายหญิงใหญ่เห็นเขาอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชเช่นนี้ นางก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“จิ่งไหวอยู่ที่ไหน” ลู่หย่วนเจ๋อหรี่ตาลง ราวกับว่าเขาไม่มีแรงที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเผยซื่อ

“ไปเตรียมการไล่ผีคืนนี้เจ้าค่ะ”

นางแอบเลิกคิ้วมองซูซื่ออย่างพอใจ “จิ่งไหวมีพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมที่ไม่ธรรมดา นักเรียนในสถาบันศึกษาในเมืองหลวงต่างก็เคารพเขาและให้ความสำคัญกับเขาเป็นอันดับแรก”