หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 298

“ท่านแม่ ท่านแม่?” ลู่เจาเจารู้สึกถึงลมหายใจของสวี่ซื่อ ก็พบว่าสวี่ซื่อเพิ่งหลับไป จึงแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

นางตะโกนไปรอบๆ บ้านอีกครั้ง ถึงได้พบว่าทุกคนหลับไปแล้วเช่นกัน

องค์ชายสี่กอดอก “หนาวจังเลย...หนาวจัง เจาเจา ข้าหนาวมาก”

ดวงตาของลู่เจาเจากดลง นางยื่นนิ้วออกมาก็มีแสงดีดเข้าไปกลางคิ้วของเขา

ความหนาวเย็นในร่างกายขององค์ชายสี่จางหายไปราวกับกระแสน้ำไหล

ความอบอุ่นทั่วร่างกายทำให้เขาเริ่มได้สติ

เซี่ยจวินอันมองไปที่เจาเจาทันที

ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความประหลาดใจ

ลู่เจาเจากลับไม่มองไปที่เขา ใบหน้าน้อยๆ นั้นดูตึงเครียด

บรรยากาศตึงเครียดมาก ลู่เจาเจาอยู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า

“หมาของข้าล่ะ”

องค์ชายสี่?

“หมาเจ้าหลับไปแล้ว...”

ดวงตาของลู่เจาเจามองไปที่เขา องค์ชายสี่ก็เบิกตากว้างแล้วชี้มาที่ตัวเอง??

ลู่เจาเจาพยักหน้า

ตบขาสั้นๆ ของตนแล้วพูดว่า “ขาสั้น ขยับไม่ได้...”

องค์ชายสี่ลูบที่หัวโล้นของเขา แล้วคุกเข่าลงอย่างเงียบๆ ยอมให้นางขี่หลังของตน

“ไปไหนล่ะ?”

ลู่เจาเจาชี้ไปที่นอกประตู

องค์ชายสี่ไม่ลังเล ความสามารถของลู่เจาเจานั้นไม่ต้องสงสัยเลย นางแค่ถูกขังอยู่ในร่างเล็กๆ นี้เท่านั้น

แน่นอนว่าเมืองหลวงเงียบสงบมาก

ราวกับว่าสวรรค์และโลกได้หลับใหลไปแล้ว

พวกเขาทั้งสองตะโกนไปรอบๆ และใบหน้าขององค์ชายสี่ก็เคร่งขรึม “หลับไปหมดแล้ว”

“ทั้งเมืองหลับใหลไปหมดเลย”

องค์ชายสี่มองไปยังวังหลวงอย่างกังวล