หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 307

สวี่ซื่อเหลือบมองนาง

ลู่เจาเจาไม่รู้ถึงการตายของซ่งอวี้

ที่ตีนเขาของเขาฝูเฟิง มีกระดูกจำนวนมากถูกฝังอยู่ ล้วนเป็นกระดูกของผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวไป

วิญญาณของพวกนางยังคงร้องไห้กึกก้อง พวกนางไม่ได้เต็มใจที่จะตายด้วยซ้ำ

ตั้งแต่นางได้พบกับซ่งอวี้ครั้งแรก นางก็รู้ได้ทันที

ซ่งอวี้จะต้องตาย

การตายของซ่งอวี้อาจไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเมืองหลวง

แต่กลับกันกับตระกูลลู่ ที่เป็นตระกูลที่ได้รับพระราชทาน

“ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา ลูกสาวของตระกูสวี่ที่มีความรอบรู้ ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์โดยไม่ลังเล ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นเก้ามิ่งฮูหยินขั้นหนึ่ง”

สวี่ซื่อที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่สวยงามก้มลงกับพื้น

“ขอบพระทัยเพคะขอให้ฮ่องเต้มีอายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปี”

สวี่ซื่อรับพระราชทานและคนอื่นๆ ก็ต่างอยู่ในท่าทางที่ยินดี

แม้ว่าฮูหยินจะอยู่อย่างสงบ แต่ตอนนี้ตอนนี้นางได้พระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นเก้ามิ่งฮูหยินขั้นหนึ่งแล้ว ที่เมืองหลวงนั้นมีมาอย่างยาวนาน

ไม่มีใครจะกล้ามองนางด้วยสายตาที่ดูถูกได้อีก

“ฮูหยินสวี่ ยินดีด้วยนะขอรับ” หวังกงกงแสดงความยินดีด้วย

สวี่ซื่อหยิบเงินมามอบให้หวังกงกง แต่เขาไม่กล้ารับมันไว้

แต่เมื่อได้ยินว่าให้ถือว่าเป็นเรื่องดีๆ หวังกงกงก็รับไว้ด้วยความยินดี

สวี่ซื่อมองไปที่เจาเจา ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา นางไม่ชอบคำอวยพรของลู่หย่วนเจ๋อ แต่ก็ต้องขอบคุณลูกสาวที่ทำให้นางได้รางวัลนี้

นางรู้ว่าลู่เจาเจานั้นเก่งมาก

แต่ต่อให้ลูกสาวจะเก่งขนาดไหน ในใจของแม่แล้วก็ยังคงเป็นห่วงอยู่ดี

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมนางถึงพยายามห้ามปรามเจาเจาอยู่เสมอ

ยิ่งไปกว่านั้น นนางเพิ่งจะอายสองขวบ