หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 306

มารดาของซ่งอวี้

มารดาของซ่งอวี้ทักทายผู้คนพร้อมกับบอกว่า “ข้ามาที่นี่เพื่อมาขอพรให้อวี้เอ๋อร์ปลอดภัย”

“เจาเจา เจ้าว่า...”

“เขาจะปลอดภัยมั้ย” มารดาของซ่งอวี้เม้มริมฝีปากและมองลู่เจาเจาด้วยสามารถที่เปี่ยมไปด้วยความหวัง

ไม่นานนี้แคว้นตงหลิงสร้างความไม่พอใจหลายครั้งให้เป่ยเจา ซ่งอวี้จึงถูกเรียกให้ออกทำหน้าที่

ตั้งแต่เขาออกไป นางก็ฝันทุกวัน

เจาเจาบอกว่า “ท่านย่าซ่ง”

นางเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเล็ก “เขามีกรรมเป็นของตัวเอง”

“เขามีกรรมที่ต้องชำระคืน”

ร่างกายของมารดาของซ่งอวี้ดูเหมือนจะยืนไม่ไหวอีกต่อไป

เด็กรับใช้ที่อยู่ด้านหลังรีบเข้ามาประคอง

ใบหน้าของมารดาของซ่งอวี้นั้นซีดเผือก นางเข้าใจดีว่าลู่เจาเจากำลังพูดถึงอะไร

ตอนนั้นมีการค้ามนุษย์เต็มไปทั่วหมู่บ้าน ซ่งอวี้ไม่ได้ห้าม แต่ก็ไม่ได้ขัดขวาง ทำให้ผู้หญิงและเด็กมากมายถูกนำไปขาย

หลังจากที่พิสูจน์แล้ว ซ่งอวี้เองก็ผิด

แม้ว่าใบหน้าของลู่เจาเจาจะยังปรากฏรอยยิ้ม แต่คำพูดของนางนั้นเย็นชามากๆ

“ท่านย่า เขาทำผิด” ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ

มารดาของซ่งอวี้แทบจะแตกสลาย

องค์รัชทายาทแปลกใจนิดหน่อย เขาเคยได้ยินหยวนหม่านบอกว่าเจาเจาเรียกซ่งอวี้ว่าท่านพ่อ

“เห็นเจ้าเคยเรียกเขาว่าพ่อ ข้าคิดว่าเจ้าชอบเขาเสียอีก”

[ข้าโดนลักพาตัวไป เขาเป็นหัวหน้า... ข้าเลยต้องพยายามเอาใจเขา]

[ตั้งแต่ตอนที่ข้าขึ้นไปที่ภูเขา เขาก็ถูกกำหนดให้ต้องตายไว้แล้ว]

ลู่เจาเจามีสติดีอยู่หรอกหนน่า

คนที่ลักพาตัวผู้หญิงและเด็กนั้นสมควรตาย