หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 305

“หวังลมๆ แล้งๆ อะไรอยู่ล่ะ”

“รอลูกข้าสอบผ่านก่อนเถอะ ข้าจะมาเยาะเย้ยพวกเจ้าแน่นอน” เผยซื่อพูดด้วยความโมโห

นางเป็นอนุมาสิบแปดปีแล้วตอนนี้นางแค่อยากจะแก้แค้นนางสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อก็แค่มีชาติตระกูลที่ดีเท่านั้น แต่นั่นจะมีประโยชน์อันใด

สามีก็ไม่รักนาง ลูกๆ ก็ไม่เอาไหน

“งั้นเรามาเดิมพันกันดีกว่า” ลู่เจาเจากรอกตามองบน

[ฮ่า ลู่จิ่งไหวลอกงานพี่ชายคนโตของข้า ยังสอบได้เลย แล้วพี่ชายข้าจะสอบไม่ได้ได้ยังไง]

เผยซื่อ “เดิมพันอะไร?”

“เดิมพันว่าใครจะชนะการสอบ” ลู่เจาเจาบอก

“ถ้าท่านแม่ข้าเดิมพันกับเจ้าจะไม่ดูว่าท่านแม่ข้ารังแกเด็กหรือ” ลู่จิ่งเหยาเอ่ย พร้อมกับมองลู่เจาเจาด้วยความอิจฉา

“ข้าจะเดิมพันกับเจ้า” สวี่ซื่อบอก

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น เห็นว่าสวี่ซื่อตอนนี้ยืนอยู่ที่ด้านนอก และกำลังเดินเข้ามาด้านใน

“ข้าเองเดิมพันกับเจ้าว่าใครจะสอบได้” สวี่ซื่อวันนี้ก็มาไหว้พระที่วัดเหมือนกันไม่คิดเลยว่าเจาเจาเองก็จะอยู่ที่นี่

เผยซื่อหัวเราะออกมาเบาๆ เจ้าคนพิการนั่นอยากจะสอบได้งั้นเหรอ

“ทุกคนได้ยินแล้วนะว่า สวี่ซื่อจะเดิมพันกับข้า”

“เดิมพันก็เดิมพันสิ ข้าเลือกลู่จิ่งไหวสอบติด ถ้าข้าชนะเจ้าจะต้องคุกเข่าลงกับพื้นและคับนับ 3 ครั้ง” เผยซื่อดูมั่นใจมากว่านางจะต้องชนะอย่างแน่นอน

ร่องรอยที่เห็นชัดบนใบหน้าของสวี่ซื่อ ทำให้นางดูแก่โดยสมบูรณ์

แต่หลังจากที่แยกทางกันมาครึ่งปี สีหน้าและดวงตาของนางก็ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

เมื่อนางยืนเทียบกับเผยซื่อ รัสมีของนางนั้นข่มเผยซื่อโดยสมบูรณ์

“ถ้าลูกชายของข้าชนะ เจ้าจะต้องคุกเข่าบนถนนและตะโกน 3 ครั้งว่าข้าจะเป็นอนุตลอดไป” สายตาเย็นชาของสวี่ซื่อพร้อมกับคำพูดของนาง ทำให้เผยซื่อโกรธจัดเมื่อได้ยิน

เผยซื่อกัดกรามแน่น