หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 304

“ครั้งหน้าเปลี่ยนเป็นเนื้อสัตว์เถอะ นางชอบ” ลู่เจาเจาอดไม่ได้ที่จะพูด

ของที่วางอยู่นี้ แม้แต่หมายังส่ายหน้าเลย

องค์รัชทายาทแอบยิ้มเบาๆ ก่อนจะรับปาก

“แล้วเราควรจะทำยังไงกับเทพเจ้าเหล่านี้ดีล่ะเพคะ” ลู่เจาเจาเป็นกังวล

เพราะอย่างนั้นที่นางสละตัวเอง แล้ววิญญาณของนางสามารถกลับคืนมาได้ก็เพราะว่าเทพเจ้าทั้งเจ็ดนี่หรือ

“ไม่ต้องกังวลไปหรอก พวกเขามีวิธีป้องกันไม่อย่างนั้นทั้ง 3 โลกคงวุ่นวายน่าดู”

“เจ้ายังเด็กนัก ค่อยโตๆ ดื่มนมเยอะจะได้สูงๆ ก็พอ” องค์รัชทายาทจับมือนางและพาเดินออกจากที่นี่

“กินเนื้อสัตว์ให้มันน้อยๆ หน่อย กินผักเยอะๆ อย่ามัวแต่ขโมยกินน่องไก่”

เด็กๆ กินอาหารที่ไม่ใช่มังสาวิรัตมากไปมันจะย่อยยาก

ลู่เจาเจาหันกลับไปมองที่กำแพงหินด้วยความงุนงง

“วัดฮู่กั๋วนั้นศักดิ์สิทธิ์มาก เจ้าอยากจะลองขอพรให้พี่เจ้าดูซักหน่อยมั้ยล่ะ” มีผู้ที่มากราบไหว้ที่วัดฮู่กั๋วมากมายจนแทบจะนับไม่ถ้วน ซึ่งดูเจริญมากกว่าเมื่อก่อนมาก

ลู่เจาเจาไม่สนใจ แต่องค์รัชทายาทก็เสริมต่อว่า “อาหารในวัดอร่อยนะ”

ลู่เจาเจาตาเป็นประกาย “ลาก่อน”

เณรนั้นเดินนำทาง องค์รัชทายาทพานางไปที่ห้องโถงใหญ่

วัดฮู่กั๋วนั้นเป็นวัดพุทธ และนี่คือโถงเจ้าแม่กวนอิม

“เทพเจ้าทั้ง 7 ล่ะ” ลู่เจาเจามองไปรอบๆ

องค์รัชทายาทแอบขำ

เขาอุ้มนางขึ้นมา

“เทพเจ้าทั้งเจ็ดเป็นเจ้าแห่งโลกศักดิ์สิทธิ์ แต่ที่นี่เป็นสถานที่ของพระพุทธศาสนา”

ลู่เจาเจาเหมือนจะเข้าใจ

“เจ้า... ไม่ต้องคุกเข่าหรอก” องค์รัชทายาทขมวดคิ้ว พร้อมกับหยิบเทียนให้กับลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาถือกระบอกเซี่ยมซีพร้อมกับเขย่าไปมา

ตุ๊ก

เผยซื่อคิดจะตอบโต้ ลู่จิ่งเหยาแอบดึงชายเสื้อผ้าของนางไว้ ทำให้เผยซื่อต้องหุบปากฉับและส่งยิ้มแกนๆ ออกไป

นอกจากนี้ แม้ว่าองค์รัชทายาทจะยังเด็ก แต่เขาก็ดูน่าเกรงขาม นางไม่กล้าหรอกที่จะไปยุ่งกับเขา

“คุณชายท่านนี้ ท่านคือ” เผยซื่อถามด้วยรอยยิ้ม

สถานะของเผยซื่อนั้นต่ำต้อย นางไม่เคยเห็นองค์รัชทายาทในวังมาก่อน

“สถานะของข้า เจ้าจำเป็นจะต้องรู้หรือ” เขามองนางด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง

เผยซื่อหน้าแดงก่ำ

“ฮูหยินเป็นภรรยาของจงหย่งโหว ฮูหยินจงหย่งโหวน่ะเพียงพอหรือยัง”สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังนางพูดเสียงดัง

“เป็นอนุแท้ๆ แล้วยังกล้าเรียกตัวเองว่าฮูหยินอีกเหรอ เจ้าอย่ามาสร้างมลพิษให้วัดแห่งนี้จะได้หรือไม่” องค์รัชทายาทไม่ชอบในตัวนางเลย

สีหน้าเผยจื่อเปลี่ยนเป็นโกรธเคือง

นางไม่รู้จะทำอย่างไรเลยได้ชี้นิ้วไปที่ลู่เจาเจา

“ลู่เจาเจา ขอพรไปน่ะก็ไม่มีประโยชน์หรอก พี่ชายคนโตของเจ้าพิการมาเป็นสิบปีแล้ว เขายังจะสอบได้อีกหรือ”