หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 303

“ทำไมถึงไม่มีเขียนอะไรเลยล่ะเพคะ” ลู่เจาเจาถามอย่างสงสัย

“เพราะว่าไม่มีใครสมควรที่จะได้เขียนชื่อของนาง” องค์รัชทายาทดึงเก็บวัชพืชที่อยู่รอบหลุมศพ นำมาทำเป็นมาลัยแล้วแขวนไว้ที่หลักศิลาไร้จารึก

ลู่เจาเจาเดินไปรอบๆ บริเวณหลักศิลา โดยไม่ทันได้สังเกตว่าบัดนี้ดวงตาขององค์รัชทายาทแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง

เขามองนางด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความปิติ

“อันนี้คืออะไรหรือเพคะ” ลู่เจาเจาชี้ไปที่กำแพงหินด้านหลัง

โดยบนกำแพงนั้นมีภาพวาดของทวยเทพเจ้าทั้ง 7 องค์กำลังนั่งคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับกำลังขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธ์ที่แกะสลักไว้

“คือเทพเจ้า” องค์รัชทายาทมองไปที่กำแพงหิน

กำแพงหินนั้นดูทรุดโทรมลงไปมากตามเวลาที่แปรเปลี่ยน แต่ร่องรอยบางอย่างก็มองเห็นได้อย่างไม่ชัดเจน

“เทพเจ้าก็ขอพรเหมือนกันเหรอเพคะ” ลู่เจาเจาสงสัย เพราะพวกเขาเป็นเทพอยู่แล้ว ทำไมถึงยังต้องสวดมนต์ภาวนาอีกเล่า

องค์รัชทายาทไม่ได้ตอบอะไร

เพราะว่าพวกเขากำลังอธิษฐานต่อเพราะเจ้าให้คืนศรัทธาให้แก่พวกเขา

ความศรัทธาของพวกเขาคือการเสียสละต่ออาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์

เพื่อจะตามหาร่องรอยของนาง ทุกคนจึงพยายามที่จะสานต่อจิตวิญญาณของนาง ที่ยังอยู่ที่นั่น

“เมื่อคืนที่เจ้าเห็นนั่นเป็นเทพแห่งสงคราม” องค์รัชทายาทชี้ไปที่รูปบนกำแพงหิน

เพื่อที่จะตามหาศรัทธา ดวงจิตของพวกเขาได้เดินทางไปตามที่ต่างๆ เพื่อทักทอวิญญาณให้กับนาง เมื่อครั้นที่พวกเขากลับมาความลุ่มหลงได้แปรเปลี่ยนเป็นปีศาจจนทำให้พวกเขาเสียการควบคุม

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปาก

“เขา... เขา...” ลู่เจาเจามองดูเหล่าเทพเจ้าด้วยสายตาที่ดูลังเลใจ

“หมิงซิงหรือเพคะ” ลู่เจาเจาถาม

องค์รัชทายาทมองไปที่นาง

“อื้ม เทพเจ้าหมิงซิง”

ลู่เจาเจารู้สึกใจสั่น

นางอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับจ้องมองไปที่กำแพงหินอย่างว่างเปล่า และก็หันกลับไปจ้องที่หลักศิลา

“เทพเจ้า... เจ็ดองค์” หัวใจของนางเต้นแรงขึ้น บังเอิญมากเพราะนางเองก็มีสาวก 7 คนเช่นกัน

รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าขององค์รัชทายาท “จงไป๋ผดุงความยุติธรรม”

“ซิงฮุย เทพแห่งสงคราม”

“เสียนถิงเทพแห่งชีวิต”