หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 302

“เดี๋ยวจะพาลู่เจาเจากลับมาส่งอย่างปลอดภัย ฮูหยินอย่าได้กังวลไป”

สวี่ซื่อตกใจที่องค์ชายดีกับเจาเจามากขนาดนี้

เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทจูงมือเจาเจาเดินออกไป นางก็ได้แต่ถอนหายใจ

องค์รัชทายาทจูงมือเจาเจาเดินไปตามทาง แล้วก็ถามออกมาเบาๆ ว่า “ยังเจ็บก้นอยู่หรือเปล่า”

ลู่เจาเจาโบกมือปฏิเสธ “ไม่เจ็บแล้วเพคะ ไม่เจ็บแล้ว”

“ฮ่า หมาเห่าไม่กัดนี่นาเจ้า”

“ท่านพี่รัชทายาท เมื่อคืนคนร้ายปรากฏตัว...” นางพูดพร้อมกับทำท่าทาง

“รูปร่างเห็นเป็นเงาดำๆ แต่เขาดูมีความอาฆาต...”

“ทุกคนเป็นลมไปหมดเลย...”

“เขาคือใครกัน” ลู่เจาเจาไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน

องค์รัชทายาทหยุดเดินพร้อมกับกำหมัดแน่น

“เขาคือดวงจิตเหรอเพคะ?”

องค์รัชทายาทลังเลอยู่ครู่นึงก่อนที่จะพยักหน้า

“เขาน่าจะเป็นเทพเจ้าแห่งสงคราม”

ตอนนั้นเองดวงตาของลู่เจาเจาก็เบิกกว้างขึ้นทันที “เทพเจ้าแห่งสงคราม... ทำไมถึงกลายเป็นวิญญาณชั่วร้ายได้?”

องค์รัชทายาทลูบศีรษะของนางเบาๆ “ เพราะว่าเขามัวเมา”

“ความมัวเมานั้นสืบทอดกันมานับพันปี มันทำให้เขาตกอยู่ในวังวนและไม่สามารถถอนตัวออกมาได้”

ลู่เจาเจาตกใจมาก เทพเจ้าจะกลายเป็นปีศาจร้ายไปได้ยังไง

“เป็นความมัวเมาแบบไหนเหรอเพคะ”

“พวกเขาก็กำลังเสาะหา ความศรัทธาของตัวเอง” องค์รัชทายาทตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ

“ความศรัทธาคืออะไรกันหรือเพคะ?” ลู่เจาเจาไม่รู้ว่าความศรัทธาคืออะไร

“เจ้ายังเด็กนัก แค่เติบโตอย่างมีความสุขก็พอแล้วไม่ต้องมีความกังวลอันใดหรอก” องค์รัชทายาทตบเบาๆ ที่ศีรษะของนาง วันนี้เขาวางแผนที่จะลู่เจาเจาไปที่วัดฮู่กั๋ว

จื่ออุ้มลู่เจาเจาขึ้นรถม้า นางก็เคลื่อนตัวไปเปิดม่าน

สีหน้าของผู้คนโดยรอบดูไม่สู้ดีนัก

องค์รัชทายาทอุ้มนางขึ้นมาพร้อมกับเดินเข้าไป ผ่านจารึกต้องห้ามต่างๆ จนถึงตีนเขา

ที่ตีนเขานั้นรายล้อมไปด้วยดอกไม้ นกร้อง และกลิ่นหอมของดอกไม้ ดูเหมือนแดนสวรรค์บนดิน

ใจกลางแดนสวรรค์มีหลักศิลาตั้งอยู่

ไม่มีข้อความใดๆ เขียนไว้บนหลักศิลา

บริเวณหลังศิลานั้นมีหลุมศพเล็กๆ

“สวยมั้ย ชอบมันรึเปล่า” องค์รัชทายาทมองนางอย่างประหม่า

ลู่เจาเจามองเขาด้วยความตกใจ พร้อมกับชี้ไปที่สุสานนี่เขาถามนางว่าชอบมั้ยงั้นหรือ?

นางไม่พอใจอย่างมาก “ถามหม่อมชั้นเพื่ออะไร?”

“ไม่เกี่ยวกับหม่อมฉันสักหน่อย”

องค์รัชทายาทพยายามที่จะกลั้นน้ำตา

“ใครถูกฝังอยู่ที่นี่?” ลู่เจาเจากระโดดลงจากอ้อมแขนขององค์รัชทายาทแล้วเดินไปที่หน้าหลักศิลา

“ความศรัทธาของทุกคน”