หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 301

ลู่เจาเจาได้ยินเหมือนเสียงถอนหายใจ ซึ่งไม่แน่ใจว่ามาจากไหน

หรือจะเป็นว่าเสียงของวิญญาณ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ใช่

นางเงยหน้ามองฟ้า

แต่ร่างนั้นก็ได้หายไปนานแล้ว

จู่ๆ ก็มีเสียงไก่ขัน และท้องฟ้าก็ปรากฏแสงอาทิตย์ขึ้นมา

ปีศาจและสัตว์ประหลาดจำนวนมากที่กำลังออกล่าอาหารในตอนกลางคืนต่างพากันกรีดร้องเมื่อเจอเข้ากับแสงแดด

ก่อนจะกลายร่างเป็นควัน แล้วหายไป

ลู่เจาเจาเกาศีรษะ

“แล้วมันเป็นใครกันเล่า”

เทพเจ้าที่คนบูชากันในตอนนี้ ส่วนใหญ่เคยเป็นลูกศิษย์ของนาง

แต่ว่า...

นั่นมันก็ตั้งแต่ตอนที่นางยังเป็นเด็ก

ตอนนี้หากได้เจอหน้ากัน ก็คงจะต้องไล่จับกันวุ่นวายน่าดู

สีหน้าที่ดูจริงจังของลู่เจาจา “อย่าให้ข้ารู้นะว่าเป้นใคร ข้าจะจับถลกหนังให้หมดเลย”

เมื่อแดดเริ่มส่องแสง

ความสงบเงียบในเมืองเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความครึกครื้น

องค์ชายสี่กำลังเดินกลับบ้าน พลางเอามือจับที่ท้ายทอยของตัวเอง “เมื่อวานข้าสลบไปเหรอ ทำไมวันนี้ถึงได้รู้สึกปวดหัวขนาดนี้”

ลู่เจาจา?

อ๋อ ข้าโดนตีจนสลบนี่นา

แต่ข้าไม่กล้าบอกใครหรอก

“เร็วเข้า เหลียงฉินใกล้จะฟื้นแล้ว” ลู่เจาเจาเดินบิดก้นไปมา

เก่งไปจะมีประโยชน์อันใด

ด้ามไม้ขนไก่ของท่านแม่นั้นตีเจ็บสุดๆ

กล้าตีก้นเทพได้ยังไงกัน

ลู่เจาเจารีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอน พร้อมกับเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย และเอนตัวนอนลงบนเตียง

พร้อมกลับแกล้งทำเป็นหลับ