หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 300

อีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาใด

“เจ้าคือสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์ใดหรือ?”

“ข้ารู้จักสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกองค์เลยนะ”

“เจ้า...” ลู่เจาเจาชะงักไปทันที

จู่ๆนางรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ร่างจริงของสิ่งศักดิ์สิทธิ์

บางทีอาจเป็นเพียงทิฐิของสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์ใดองค์หนึ่ง

แต่จะมีทิฐิที่อยู่มานับพันปีจริงหรือ? หลายพันปีที่ตามหามาตลอดทุกวันหรือ?

“วิญญาณจงคืนมา...” สิ่งชั่วร้ายล่องลอยไปทั่วเมืองอย่างไร้จุดหมาย

ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีทิศทาง

เขาเข้ามาในวังแล้วก็ออกไป

เขาล่องไปตามถนนทุกสาย ถามคนทุกคน ต้นไม้ทุกต้น ดอกไม้ทุกดอก สายลมทุกสาย

ลู่เจาเจาตามอยู่ด้านหลังเขา มองเห็นเขาหยุดลงตรงหน้าจวนจงหย่งโหว แล้วชะงักไป

“เจ้า...คงไม่ได้ตามหานางเอกอยู่หรอกนะ?” ลู่เจาเจาทำหน้าบึ้ง

นางตามเขาเข้าไปในจวน

“เหอะเหอะ หน้าของพ่อสารเลวถูกตีจนเละไปหมด...” ลู่เจาเจาที่ตามอยู่ด้านหลังหัวเราะลู่หย่วนเจ๋อ

เหอะเหอะ นายหญิงใหญ่ยังไหว้ตุ๊กตาของเล่นของนาง

ขณะนี้อยู่ในห้องพระ

“เจ้าไหว้พระด้วยใจที่ไม่เลื่อมใส...” พระโพธิสัตว์เปลี่ยนเป็นตุ๊กตาแล้วยังไม่เห็นอีก

นางเห็นซูจื่อชิง กอดเสื้อเด็กทารกร้องไห้ ร้องไห้จนสลบไป

เขาเดินตรงไปข้างหน้า

จนกระทั่งไปหยุดหน้าห้องที่ลู่เจาเจาเคยพัก

“ฮึ นอนห้องของข้า!” สองมือลู่เจาเจาเท้าเอว เพื่อแสดงความไม่พอใจ

เขาปรากฏตัวภายในห้อง

ด้านในมีลู่จิ่งเหยาที่อายุหนึ่งขวบครึ่งนอนอยู่ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความแค้น ก่อนนอนในใจคงไม่สงบ

ร่างของชายคนนั้นเงียบไปนานมาก

“เจ้าตามหาลู่จิ่งเหยาหรือ?” เจ้าตัวน้อยเอ่ยถามเสียงค่อย ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะตอบหรือไม่

แต่อีกฝ่าย มองเพียงปราดเดียว แล้วจากไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย

ลู่เจาเจาร้อนใจจนเกาหัว แต่สิ่งที่ทำให้นางตะลึงยิ่งกว่า