หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 315

นางรักเงิน แต่นางจะเอาเงินจากพวกขุนนางเท่านั้น

นางไม่หลอกลวงคนยากจน

คนยากจนนั้นมีชีวิตอยู่เพื่อความอยู่รอดเท่านั้น

ลู่หยวนเซียวซื้อเต่าแก่มาหนึ่งตัว และซื้อปลาน้ำจืดและปลาเล็กมาหนึ่งถัง

ลู่เจาเจาไม่ขอพร เด็กนั้นชอบเล่นน้ำแต่เด็ก นางนั่งยองๆ เล่นโคมไฟที่ริมคลอง

“โคมไฟของเทศกาลวันไหว้พระจันทร์สนุกที่สุดแล้ว รอพี่ใหญ่สอบเสร็จ ก็เป็นเทศกาลวันไหว้พระจันทร์พอดี” ลู่เจิ้งเย่ว์ยิ้มแล้วพูด

“ขอให้พี่ใหญ่สอบอย่างราบรื่น ขอให้ได้ที่หนึ่งในการสอบทั้งสามสนาม...” ลู่หยวนเซียวพูดพึมพำอยู่ข้างๆ

“เฮ้อ วันนี้พวกเจ้าเจอข้าหรอกนะ คือว่าโชคดี”

ลู่หยวนเซียวเอาปลาเล็กเทลงไปในคลอง จากนั้นก็ดันให้เต่าแก่ลงไปในคลอง

แต่เพิ่งจะดันลงไป เต่าแก่ก็คลานกลับมาอย่างอาลัยอาวรณ์

ผลักให้ลงไปกี่ครั้ง ก็คลานกลับมาทุกครั้ง

บ่าวรับใช้พูดซึ้งออกมาว่า “เต่ารู้จักบุญคุณ ไม่อยากจะจากคุณชายไป วันนี้มันได้เจอกับคนที่ใจอ่อนอย่างคุณชาย อยากจะจดจำหน้าตาของคุณชายเอาไว้ขอรับ” บ่าวรับใช้พูดจาสอพลอ

เมื่อลู่เจาเจาหันกลับมาก็ถึงกับตะลึงจนตาแทบจะหลุดออกมา

“พี่สาม พี่รู้ไหมว่ามันพูดอะไร” ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นมาถามพี่สาม

ลู่หยวนเซียวพูดอย่างเขินอายว่า “ขอบคุณบุญคุณของข้าหรือ ไม่อยากจะจากไปหรือ”

เด็กน้อยมองเขาด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย “มันบอกว่า ข้าเป็นเต่าบก ข้าเป็นเต่าบก!”

“มันไม่ได้กลับมาขอบคุณพี่”

“มันกำลังหนีตาย”

ลู่หยวนเซียวหันกลับไปมองพ่อค้า พ่อค้ากำลังมองเขาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “คุณชาย นี่เป็นเต่าบกที่ข้าจับมาจากบนเขา”

ลู่เจิ้งเย่ว์นั้นแอบกุมปากเอาไว้

เต่าบกแต่ปล่อยในน้ำ น้องชาย เจ้ามันแน่จริงๆ

“ได้โปรด ให้อาหารข้ากินหน่อยเถอะ...”