หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 316

อยู่ๆ เฒ่าขอทานที่ตาบอดก็เงยหน้าขึ้นมา

“อ๊าก อ๊าก! อ๊าก! อ๊าก!” อยู่ๆ เขาก็อ้าปาก และจับมือของลู่เจิ่งเย่ว์แล้วร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ปล่อยคุณชายของพวกเราเดี๋ยวนี้นะ!”

“เร็วเข้า!”

“ปล่อยคุณชายนะ!” ขณะที่บ่าวตกตะลึง ก็ได้เข้าไปแยกเขาออกจากกัน

แต่เขายังคงจ้องมองไปทางลู่เจิ้งเย่ว์ไม่ละสายตา ลิ้นที่ว่างเปล่านั้นได้แต่ส่งเสียงที่โอดครวญออกมา

เขากุมหัวเอาไว้ ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะราวกับคนบ้า

ลู่หยวนเซียวอุ้มน้องสาวแล้วออกไปอยู่ห่างๆ

“เจาเจาอย่าเข้าไป มีผู้เฒ่าขอทานที่ตาบอดร้องอย่างบ้าคลั่ง ระวังจะทำร้ายเจ้าเข้านะ” ลู่หยวนเซียวจับตาดูเจาเจาอยู่ตลอดเวลา

“เห็นแล้วก็น่าสงสาร ถูกขูดลูกตา ไม่มีลิ้นอีกต่างหาก”

อยู่ๆ ลู่เจาเจาก็มองไปที่พี่สาม “ขูดตา ตัดลิ้นหรือ”

【กรี๊ด! เร็วเข้าๆๆ จับเข้าเอาไว้!】

อยู่ๆ เสียงในใจของลู่เจาเจาก็กรีดร้อง

ลู่หยวนเซียวนั้นแสบแก้วหูอย่างมาก แทบจะโยนน้องสาวออกไป

“จับ จับเขา!”

“ท่านปู่เล็ก ท่านปู่เล็ก! พี่ใหญ่ พี่ใหญ่...” ลู่เจาเจาร้องไห้ออกมา

“ฮือ...” อยู่ๆ เจ้าเด็กน้อยก็ร้องไห้ฟูมฟาย

“จับเขาๆ ฮือ พี่ใหญ่ พี่ใหญ่... เป็นเขา เขานั่นเอง!” เขาคือท่านปู่เล็ก!

คนร้ายที่ทำร้ายพี่ใหญ่!

ลู่เจาเจาร้องไห้จนใบหน้าแดงก่ำ แถมยังอยากจะขัดขืนและวิ่งไป

ในบทตำรา พี่ใหญ่ตกน้ำและใกล้ที่จะขึ้นฝั่งได้แล้ว

แต่กลับถูกคนกดหัวเอาไว้ในน้ำ พี่ใหญ่ขัดขืนอยู่ในน้ำ จนเขาไม่มีปฏิกิริยาต่อไป

เนื่องด้วยพี่ใหญ่มีบาดแผลที่หัว เขานั้นจำเรื่องนี้ไม่ได้

คนคนนั้นก็คือน้องชายแท้ๆ ของนายหญิงใหญ่ของตระกูลลู่