หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 317

“แม่เชื่อเจ้า” สวี่ซื่ออุ้มเจาเจา เจ้าเด็กน้อยไม่เคยพูดโกหก

บ่าวรับใช้เสยผมของเฒ่าขอทานขึ้น สวี่ซื่อตั้งใจมองดู

“คือเขา เผยเย่าจู่! น้องชายแท้ๆ ของนายหญิงใหญ่!” ตอนนั้นตัวนางเองก็ควรจะต้องเรียกเขาว่าน้า

ตระกูลเผยเป็นตระกูลชาวนา เพื่อที่จะมีลูกชาย ก็มีลูกสาวตั้งสามคน เผยเย่าจู่เป็นลูกชายคนเล็ก

เขานั้นแต่งงานที่ชิงซี แต่เขามักมากในกาม วันๆ เอาแต่เหลวไหลอยู่ข้างนอก ภรรยาซึมเศร้าจึงได้กินยาฆ่าตัวตาย

นายหญิงใหญ่เผยสงสารน้องชายเสียภรรยา พลางต่อว่าน้องสะใภ้ไม่ได้เรื่อง และรับเขากลับมาที่เมืองหลวงภายในคืนนั้น

สีหน้าของสวี่ซื่อไม่ค่อยดีนัก

ตอนนั้นเขาอยากจะแอบดูนางอาบน้ำ แต่กลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ จึงได้แต่เพิ่มกำลังคนมาเฝ้าเวรสวนทิงเฟิง

สวี่ซื่อตาแดงก่ำ นางโกรธจนตัวสั่น “เจ้าทำร้ายเยี่ยนซูใช่ไหม”

เฒ่าขอทานนั้นตัวหด มีสีหน้าที่หวาดกลัว

เขาส่ายหัวและถอยหลังไปด้วยความกลัว

“เจ้ากล้าทำร้ายเยี่ยนซูได้ยังไง เจ้ากล้าได้ยังไง!”

นางตบไปที่หน้าของเผยเย่าจู่

“เขาเรียกเจ้าว่าท่านปู่เล็ก เรียกเจ้าว่าท่านปู่เล็กนะ! เจ้าทำใจลงมือกับเด็กได้ยังไง”

นางตบหน้าเขาอีกครั้ง

“ข้าทำไม่ดีกับเจ้าตรงไหน เจ้าถึงทำร้ายเยี่ยนซูของข้า!” สวี่ซื่อโกรธเกลียด เกลียดที่ตนเองคลั่งรักและทำร้ายลูก

“เจ้าอยู่ข้างนอกฉ้อโกงหลอกลวง เป็นข้าไปลดตัวเสียงอ่อนช่วยเจ้า เจ้าเล่นการพนันไม่มีเงิน เป็นหลานสะใภ้อย่างข้าที่จะประกันตัวเจ้า! เจ้าทำใจทำร้ายลูกข้าได้ยังไง”

ลู่จิ่งไหว เผยเย่าจู่ พวกเจ้ากล้าได้ยังไง!

กินของข้า ดื่มของข้า ยังกล้าที่จะคิดร้ายกับลูกชายภรรยาเอก พวกเจ้าไร้จิตสำนึกจริงๆ!

ตอนนั้นลู่จิ่งไหวอายุเท่าไหร่เอง กล้าที่จะจ้างฆ่าคน

สวี่ซื่อขนลุกอย่างไม่อยากจะเชื่อ