หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 318

เซวียนจี้ชวนยืนอยู่ข้างหลังลู่เจาเจาอย่างเงียบๆ

เขานอนพักแค่วันเดียวเท่านั้น ก็มาดูแลรับใช้ลู่เจาเจาแล้ว

ลู่เจาเจาไม่ได้คิดว่าเขาเป็นคนรับใช้จริงๆ แต่เห็นเขานั้นยืนยัน ก็เลยตามใจเขา

พวกเขายืนอยู่หน้าภัตตาคาร

ด้านหน้าสภาสอบคัดเลือกปัญญาชนที่จะให้เข้ารับราชการสนองพระเดชพระคุณฮ่องเต้มีคนมากมาย ลู่เจาเจายังเห็นนายหญิงใหญ่และเผยซื่อ

“ท่านแม่ จิ่งไหวบอกว่าซื่อซูสอบได้ดี จะต้องคว้าที่หนึ่งมาแน่นอน”

“ท่านแม่ ลูกหลานตระกูลลู่ของพวกเราจะได้เป็นขุนนางแล้ว”

“เขาจะต้องเอาที่หนึ่งมาให้ท่านแน่นอน ให้ตระกูลลู่ภาคภูมิใจ” เผยซื่อพยุงนายหญิงใหญ่ไว้ นางมีสีหน้าที่ภูมิใจอย่างมาก

นายหญิงใหญ่เองก็มีสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

“คนพิการอย่างเยี่ยนซู เขาจะเอาอะไรมาแข่งกับจิ่งไหว แถมยังทำให้คนรู้ไปทั่ว ถึงเวลาแพ้ให้กับจิ่งไหว น่าขายหน้าเสียจริง” นายหญิงใหญ่พูดอย่างไม่พอใจ

“ไม่ใช่ว่าข้าลำเอียงนะ แต่จิ่งไหวนั้นเป็นเด็กดีจริงๆ”

เผยซื่อเป็นหลานสาวฝั่งแม่ของนาง นางลำเอียงรักและเอ็นดูไปทางลู่จิ่งไหวอยู่แล้ว

“ออกมาแล้วๆ สภาสอบคัดเลือกปัญญาชนเปิดประตูแล้ว”

มีคนตะโกนขึ้นมา และทุกคนต่างพากันมุงเข้าไป

สอบติดต่อกันมาเก้าวัน สีหน้าของคนที่สอบนั้นต่างไร้สีสัน คนที่สอบนั้นมีบางส่วนที่อายุมากแล้ว ถึงกับล้มลงไปกับพื้น

“บ่าวเห็นคุณชายใหญ่แล้ว...” บ่าวรับใช้เดินเบียดอยู่ในฝูงชน เขาพยุงลู่เยี่ยนซูเดินหลบผู้คนออกมา

สีหน้าของลู่เยี่ยนซูขาวซีด แต่ดูมีชีวิตชีวา

นัยน์ตานั้นสว่างไสว

เมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่อยากถามแต่ก็ไม่กล้าถาม เขาก็เม้มปากยิ้มออกมา “ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง เยี่ยนซูได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว” เขาได้ให้ผลการสอบที่ดีที่สุดแล้ว

หายเงียบมาสิบปี นักเรียนทุกคนในเมืองหลวงจะต้องอยู่ใต้ร่มเงาของเขาอีกครั้ง

【ลู่จิ่งไหวออกมาแล้ว】 ลู่เจาเจามองไปทางสภาสอบคัดเลือกปัญญาชน

เผยซื่อเห็นสีหน้าที่ขาวซีดของลูกชายแล้วก็สงสารอย่างมาก “หมออยู่ไหน”

ลู่จิ่งไหวเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นลู่เยี่ยนซูมองเขาจากที่ไกลออกมา แถมยังยิ้มให้เขาอีกด้วย

ความหวาดหวั่นที่เขามีต่อลู่เยี่ยนซูนั้นทำให้เขาตราตรึงใจอย่างมาก

เสียงน้ำไหลที่ข้างหูนั้นมันทำให้เขาหายใจยากขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าตนเองสัมผัสถึงพื้นดินแล้วกำลังจะปีนขึ้น แต่กลับถูกแรงมหาศาล

กดเขาลงไปในน้ำอีกครั้ง

เขาราวกับเห็นสายตาที่โหดเหี้ยมผ่านผิวน้ำที่มัวหมอง

คนคนนั้น...

คือท่านปู่เล็ก!

“พี่ชายใหญ่!”

สีหน้าของลู่เจาเจานั้นขาวซีด

ลู่เยี่ยนซูกุมหัวไว้แน่น ริมฝีปากเม้มไว้แน่น ที่หน้าผากนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ

เขากำหมัดแน่น เส้นเลือดปูดขึ้น

“เยี่ยนซู...” สวี่ซื่อไม่สบายใจอย่างมาก

ลู่เยี่ยนซูยกมือขึ้นมา เขาหลับตา ขนตาที่ดกดำนั้นสั่นเทา แสดงให้เห็นถึงความไม่สงบนิ่งในใจของเขา