หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 320

“จิ่งไหวจ้างวานท่านปู่เล็กเพื่อหวังฆ่าพี่ใหญ่ มันช่างเหลวไหลสิ้นดี”

“จิ่งไหวขูดลูกตาของท่านปู่เล็ก แถมยังตัดลิ้นอีก นี่ยิ่งเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี!”

เผยเหย่าจู่ได้ยินดสียงของเขา

อยู่ๆ ก็ตื่นตัวตื่นตระหนกขึ้นมา

“อ๊าก! อ๊าก!” เผยเหย่าจู่พุ่งตัวไปทางเขาอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาเป็นคนตาบอด ได้แต่ล้มอยู่กับพื้นอย่างทุลักทุเล

สีหน้าของลู่จิ่งไหวเยือกเย็นอย่างมาก “ท่านปู่เล็ก เห็นแก่ความเป็นญาติครอบครัว จิ่งไหวจะดูแลลูกชายเพียงคนเดียวของท่านให้ดี” ลู่จิ่งไหวพูดออกมาทีละคำๆ

เผยเหย่าจู่ปล่อยให้เวลาผ่านไปสิบปีโดยเปล่าประโยชน์ ไม่ได้มีความโง่เขลาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เขาร้องออกเสียง สีหน้านั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและการยอมรับ

“ท่านปู่เล็ก ข้าจ้างวานให้ฆ่าพี่ใหญ่หรือ”

“ท่านปู่เล็ก ข้าเป็นคนขูดลูกตากับตัดลิ้นของท่านหรือ” ลู่จิ่งไหวเดินหน้าเข้าไป จากนั้นก็โค้งตัวลงมองไปที่เผยเหย่าจู่

เผยเหย่าจู่กุมหัวแล้วร้องอย่างเศร้าโศก

เขาได้ยินเสียงของลู่จิ่งไหวแล้วก็ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ได้แต่ส่ายหัวไม่หยุด

นายหญิงใหญ่นั้นตะลึงอย่างมาก สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“เจ้าว่าใครจ้างวานฆ่าลู่เยี่ยนซูนะ”

“ใครขูดตาตัดลิ้นเหย่าจู่กัน” นายหญิงใหญ่นั้นตะลึงราวกับฟ้าผ่า

สีหน้าของลู่เยี่ยนซู่เรียบนิ่ง เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันนี้จะโค่นให้ลู่จิ่งไหวล้มได้ เพียงแต่...

อยากจะยุแหย่จวนโหวเท่านั้นเอง

แต่เผยเหย่าจู่ยังไงก็จะต้องตาย

“ท่านย่า จิ่งไหวไม่ได้จ้างวานให้ฆ่าคน ท่านดูสิ ท่านปู่เล็กส่ายหัวแล้ว” ลู่จิ่งไหวมองไปที่ท่านย่าแล้วพูดอย่างตั้งใจ

“บางทีพี่ใหญ่อยากจะไปทำให้ท่านปู่เล็กไม่พอใจโดยไม่ตั้งใจก็เป็นได้”

นายหญิงใหญ่นั้นถึงกับพูดไม่ออก

นางรู้จักน้องชายตนเองดี หากไม่ล่อลวงด้วยเงินจำนวนมาก เขานั้นเป็นคนที่รักชีวิตอย่างมาก