หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 321

[พี่ใหญ่ของข้าหมดหวังมาสิบปีแล้ว เจ้าแค่ยิ้มแล้วก็ผ่านไปงั้นหรือ]

ลู่เจาเจานิ่วใบหน้าเล็กๆ ของนาง

“ท่านไล่ข้าออกจากตระกูลด้วยตัวเอง เอาชื่อข้าออกจากรายชื่อของตระกูล และเขียนหนังสือตัดขาดกับข้าไม่ให้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปมิใช่หรือ”

ลู่เยี่ยนซูพูดเสียงเบา

ดวงตาของเขามีความอันตรายแวบขึ้นมา

นายหญิงใหญ่นั่งอยู่กับพื้น

นางจับมือเผยเย่าจู่แน่น “เห็นๆ อยู่ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

“ทำไมต้องมาทะเลาะเบาะแว้งกันด้วย”

“อวิ๋นเหนียงนะอวิ๋นเหนียง เจ้าเป็นคนใจอ่อนที่สุด นี่คือน้าของเจ้านะ เย่าจู่เป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเผยนะ เขาจะตายไม่ได้ เย่าจู่คือท่ายาทคนเดียวของตระกูลนะ”

“คู่ควรแล้วหรือที่จะทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง...”

นายหญิงใหญ่คิดเอ่ยถึงสวี่ซื่อ

“อวิ๋นเหนียง เจ้าเชื่อแม่หรือไม่ ถ้าหากว่าเจ้าเชื่อแม่ แม่จะทำเหมือนกับว่าเจ้าคือสะใภ้ตระกูลลู่” นายหญิงใหญ่เข้ามาลูบมือของสวี่ซื่อ

“เจ้าไปบอกเยี่ยนซู เยี่ยนซูเชื่อฟังเจ้า”

“ถ้าเจ้าปล่อยเย่าจู่ไป แม่จะให้หยวนเจ๋อกลับมาสนใจเจ้าอีกครั้งเป็นอย่างไร” นายหญิงใหญ่มองนางอย่างคาดหวัง

สวี่ซื่อเป็นพวกหลงงมมงายในความรัก นางชอบหยวนเจ๋อและเห็นคำพูดของหยวนเจ๋อเหมือนวาจาสิทธิ์

สวี่ซื่อผลักนายหญิงใหญ่ออก สีหน้าของนางเฉยเมย

“เผยเย่าจู่ทำร้ายบุตรชายของข้าอย่างโหดร้าย ยังคิดจะให้ข้าให้อภัยอีกหรือเจ้าคะ ข้าแทบทนไม่ไหวที่จะฉีกเขาเป็นหมื่นชิ้น”

“บุตรชายคนเดียวงั้นหรือเจ้าคะ ของที่ผุพังอย่างเขากำจัดไปเสียก็เหมือนกับขจัดเภทภัยให้ผู้คน”

“เยี่ยนซูเป็นผู้สืบทอดของจวนโหว การทำร้ายผู้สืบทอดนั้นโทษก็เพิ่มขึ้นมา ใต้เท้าจงโปรดพิจารณาให้หนักด้วยเจ้าค่ะ！” สวี่ซื่อไม่สนใจที่นายหญิงใหญ่ร้องไห้ฟูมฟายเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของนางเย็นชา