หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 338

“ท่านแม่ ลูกก็อยู่เป็นเพื่อนท่านนะ” หรงเช่อพูดเสียงเบา

หญิงชราชำเลืองมองเขาเรียบ ๆ “สุนัขโสด ไม่นับเป็นคน”

หรงเช่อโดนหนึ่งมุข

ในจวนตอนกินข้าวก็ไม่เคยแยกโต๊ะชายหญิง หรงเช่อนั่งตรงกันข้ามกับสวี่ซื่อพอดี

“ทำไมเจ้าต้องแอบมองแม่ข้า?” ลู่เจาเจาตัวเตี้ยนั่งบนเก้าอี้สูง

เด็กอายุขวบครึ่ง ไม่ต้องอุ้มไม่ต้องป้อนอาหาร เจ้าตัวน้อยจับช้อนกินข้าวอย่างตั้งใจ ข้าวสักเม็ดก็ไม่เคยทำตก

เป็นเด็กว่านอนสอนง่ายสุดๆ

หรงเช่อหน้าแดง “ข้าเปล่ามอง ข้า......ข้า......”

เขาลนลานเหงื่อเต็มหน้าผาก เห็นสายตาของพ่อแม่มองมา กลัวลู่เจาเจาจะพูดอะไรอีกจริงๆ

รีบฉีกขานกพิราบขาหนึ่งวางในถ้วยของลู่เจาเจา

“นอกกรอบในนุ่ม เด็กก็ชอบกิน องค์หญิงเจาหยาง กินเยอะๆ......” เขามองลู่เจาเจาอย่างขอร้องให้ยกโทษ

ขานกพิราบเข้าถ้วย รอยยิ้มของลู่เจาเจาจริงใจขึ้นเล็กน้อย

“เจาเจาตาฝาดไปกระมัง……”

หรงเช่อแอบถอนใจโล่งอก

รอกินเสร็จ หญิงชราอายุมากก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยแล้ว

“เช่อเอ๋อร์ เจ้าไปส่งอวิ๋นเหนียงออกจวนเถอะ สีท้องฟ้ามืดบ้างแล้ว ส่งนางกลับตระกูลลู่......” หญิงชราอมยิ้มมองสวี่ซื่อ และให้ของขวัญพบหน้ามากมายกับลู่เจาเจา

เจอหน้ากันครั้งแรก คนมีหน้ามีตาจะให้อั่งเปากับเด็ก

“ข้าให้คนทำพวกของทานเล่นที่เด็กชอบกิน ใช้วัตถุดิบอย่างซานเย่าเป็นต้น ย่อยง่าย ไม่ค้างที่กระเพาะ เด็กกัดได้” หรงเช่อถือกล่องอาหารหนึ่ง

“เอากลับไปให้องค์หญิงเจาหยางลองชิม หากชอบพามาเล่นบ้านท่านแม่บ่อยๆ” เขามองลู่เจาเจาแวบหนึ่ง

[ท่านอาหรงเป็นคนดีจริงๆเลย......]

สวี่ซื่อถลึงตาไม่พอใจใส่เขาหนึ่งครั้ง