หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 337

“กลิ่นหอมอะไร ทำไมฉุนเข้าจมูกแบบนี้?”

ขณะนี้เหมือนหญิงชราเพิ่งพบสิ่งผิดปกติ มองหรงเช่ออย่างสงสัย

“เจ้าทาแป้งบนใบหน้าแล้ว? วันนี้ทำไมเจ้าแต่งตัวบ้าๆ แบบนี้?” หญิงชราแขวะแบบไม่เกรงใจ

หรงเช่อเหงื่อตก ท่านแม่ ท่านเป็นแม่ของข้าจริงๆ หรือ

[ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ขำจะตายอยู่แล้ว......]

[หญิงชราเอาคนในใจเขา ยอมรับเป็นน้องสาวแล้ว!]

[คนในใจกลายเป็นน้าเล็ก เจ้าดีใจไหม? ประหลาดใจหรือเปล่า?]

[นกยูงรำแพน นกยูงรำแพน ต้นไม้เหล็กพันปีกลายเป็นปีศาจ] ลู่เจาเจาหัวเราะบ้าคลั่งอยู่ในใจ

สวี่ซื่อขำจนพยายามเม้มปากให้แน่น หัวไหล่สั่นอย่างห้ามไม่ได้

“ท่านแม่ ลูกไม่ได้ทาแป้ง เมื่อก่อนท่านว่าลูกไม่รู้จักแต่งตัวไม่ใช่หรือ? ลูกจึงแต่งตัว......” เขาเหล่มองสวี่ซื่ออย่างรวดเร็ว เห็นนัยน์ตานางไม่ได้หัวเราะเยาะ เพียงแต่รอยยิ้มที่ปิดไม่มิดเท่านั้น

หัวใจก็โล่งไปหลายส่วนทันที

หญิงชราโบกพัด “เจ้าไปเปิดประตู เจ้ารมควันข้าแล้ว......”

หรงเช่อไปเปิดประตูอย่างซื่อ ๆ

“นี่เป็นน้องที่ข้าเพิ่มยอมรับ......” พูดยังไม่ทันจบ หรงเช่อหันหน้าไปทันที

“ท่านแม่ ท่านอายุปูนนี้แล้ว ยอมรับน้องสาวอะไร น้อง......อวิ๋น ยังอ่อนเยาว์ ท่านให้นางมาเที่ยวเล่นที่จวนได้บ่อยๆ” หรงเช่อแอบเปลี่ยนแนวคิด เรียกน้องอวิ๋นโดยตรง

น้าเล็ก ถึงตายก็อย่าหวัง!

กลายเป็นน้าเล็กจริงๆ จวนเจิ้งกั๋วกงรอไร้ผู้สืบทอดเถอะ!

หญิงชรามองเขาอย่างรังเกียจ

นางลูบมือของสวี่ซื่อ “ก็จริง เป็นข้าที่เสียมารยาทแล้ว”

“เจ้าน่ะเป็นเด็กดีคนหนึ่ง จงหย่งโหวเสียเจ้าไป นั่นเป็นเขาไร้วาสนา” หญิงชรามองนางด้วยความสงสาร นางชอบสวี่ซื่อจริงๆ

วางตัวดี มีท่าทางของหญิงสูงศักดิ์