หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 336

เจิ้งกั๋วกงพาหมอหลวงมารออยู่หน้าประตูจวนนานแล้ว

“ท่านหมอวิชาแพทย์ไม่เลว กินตามสูตรยานี้ก็พอ” หมอหลวงดูแล้ว เห็นฝีมือการพันแผลก็ไม่พูดอะไร

ทุกคนเชิญสวี่ซื่อเข้าจวน เจิ้งกั๋วกงก็ด่าด้วยความโกรธ

“ลูกเนรคุณล่ะ?”

“ท่านแม่ทัพเข้าวังพบฝ่าบาทขอรับ” ทุกคนก้มหน้าก้มตา

“ลูกเนรคุณคนนี้ หากเขาแต่งงานมีภรรยาได้ พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงแบบนี้”

“วันนี้โชคดีเจออวิ๋นเอ๋อร์ ต้องขอบคุณอวิ๋นเอ๋อร์อย่างดี รอแม่ทัพกลับจวนให้เขารีบมาขอบคุณ” หญิงชราพูดด้วยรอยยิ้ม

นางจับมือสวี่ซื่ออย่างสนิทสนม “ลูกชายของข้า เฮ้อ เป็นคนห้าใหญ่สามหนา เจ้าเห็นก็ไม่ต้องกลัว......”

“เขาไม่เหมือนคนอื่นที่ ชอบแต่งตัว ชอบโอ้อวด เขาน่ะ......” หญิงชราโบกมือ

ครั้งก่อนนัดดูตัวให้เขา เขาออกจากค่ายทหาร สวมเสื้อผ้าคลุกฝุ่นก็ไปแล้ว

ฝ่ายผู้หญิงบิดหน้าเดินหนี

“ข้าชอบคุยกับเจ้าจริงๆ” หญิงชรายิ่งมองยิ่งชอบ

ขณะนี้

นอกประตูจวนเจิ้งกั๋วกง

หรงเช่อเพิ่งลงจากม้า ก็ได้ยินเด็กรับใช้มารายงาน “นายหญิงใหญ่ล้มตกไปในหุบเขา ถูกคนช่วยไว้ เหลือแต่ท่านไปขอบคุณขอรับ”

หรงเช่อหน้าตึง “ท่านแม่เป็นอะไรมากไหม?”

เขารีบร้อนเข้าจวน มุ่งหน้าตรงไปที่เรือนส่วนหน้า

“นายหญิงใหญ่ไม่เป็นอะไร แค่เจ็บกระดูกขา พักรักษาตัวครึ่งเดือนขอรับ”

กำลังจะผลักประตูใหญ่ ก็ได้ยินเด็กรับใช้ว่า “อีกฝ่ายเดิมทีเป็นฮูหยินจงหย่งโหว หลังจากหย่าร้าง ตอนนี้ปกครองบ้านด้วยตัวเอง ท่านแม่ทัพเรียกฮูหยินสวี่ก็พอ......”

มือที่ผลักประตู ชะงักไปทันที

หัวใจของหรงเช่อเต้นรัว หันไปทางเด็กรับใช้ทันที “เจ้า......เจ้าว่าใครช่วยท่านแม่นะ?”

“บุตรสาวคนเล็กของตระกูลสวี่ขอรับ”