หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 344

“แต่......หากดึงไม่ออก......” สาวใช้ทำหน้าอมยิ้ม

“พวกเราขอสมบัติที่ตกทอดพันปีของเป่ยเจา”

เมื่อคำนี้ออกมา ทุกคนต่างแตกตื่น

“บังอาจ! สมบัติเป่ยเจาส่งต่อให้แค่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน เพ้อฝันอะไร!” ขุนนางอาวุโสผมขาวลุกขึ้นทันที ชี้นิ้วด่าว่าแคว้นซีเย่ว์

“กระบี่หักเล่มหนึ่ง ก็มีหน้าเปลี่ยนสมบัติเป่ยเจาเรา! ถุย!”

สตรีศักดิ์สิทธิ์แคว้นซีเย่ว์ยกมุมปากแฝงรอยยิ้ม

สาวใช้ยืนสุภาพอยู่ข้างหลังสตรีศักดิ์สิทธิ์พูดว่า

“ในตำนานกระบี่เล่มนี้โดดเด่นมีเอกลักษณ์ เป็นสมบัติของเทพเจ้า พกฝักกระบี่ ยังสามารถคุ้มครองเมืองหลวงแคว้นหนึ่ง”

“หากมีใครดึงมันออกมาได้ จะต้องคุ้มครองใต้หล้า ไม่ถูกสิ่งชั่วร้ายกล้ำกรายอีก”

“ผลงานทุกอย่างที่ทำสร้างขึ้นในปัจจุบัน แต่ส่งผลระยะยาว”

“นี่เป็นวัตถุของเทพเจ้า แลกสมบัติเป่ยเจา ไม่ขาดทุน”

“ขอแค่พวกท่านดึงกระบี่เล่มนี้ออก ก็ยกให้เลย”

ขุนนางสีหน้าตึงเครียด นัยน์ตาฮ่องเต้สลัว หรือแคว้นซีเย่ว์จะมาเพราะสมบัติเป่ยเจา?

ตอนนี้ราชทูตแต่ละแคว้นมองดู เป่ยเจาติดอยู่บนเตาย่าง

[สมบัติ? สมบัติอะไร? ทำไมข้าไม่เคยได้ยิน......] ลู่เจาเจาบ่นอยู่ในใจ

“เป่ยเจาหวง พิจารณาเสร็จหรือยัง?”

“เป่ยเจาเป็นแคว้นใหญ่ที่แข็งแกร่ง หรือว่าความมั่นใจแค่นี้ก็ไม่มี?”

จิ้งหลีสตรีศักดิ์สิทธิ์เคาะนิ้วเบาๆ ช้อนตาถาม

ลู่เจาเจาดึงชายเสื้อของฮ่องเต้ “เสด็จพ่อ ตอบตกลง......”

ฮ่องเต้มองทางลู่เจาเจา เด็กน้อยที่ขี้เกียจตลอดมา ยืดหลังตรง ตาทั้งสองเหมือนมีแสงระยิบระยับ