หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 346

จงหย่งโหวนั่งอยู่รอบนอกสุด ขณะนี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ

“เหลวไหล”

“ฝ่าบาท พระองค์จะเอ็นดูองค์หญิงเจาหยางอย่างไร ก็ตามใจนางเหลวไหลไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

“เด็กอายุไม่ถึงสองขวบ ยังสูงไม่เท่ากระบี่ นางจะดึงกระบี่ออกมาได้อย่างไร? ทำให้คนหัวเราะเยาะจริงๆ” เซียวกุ้ยเฟยหัวเราะเยาะ

“เสด็จพ่อ นางดึงกระบี่ได้ อี่หนิงก็ดึงได้ อี่หนิงเป็นบุตรสาวแท้ๆของท่าน จะสู้นางไม่ได้หรือ?” องค์หญิงอี่หนิงพิงอยู่ข้างกายเซียวกุ้ยเฟย พูดแทนมารดา

“ฝ่าบาท จะให้นางทำเป่ยเจาขายหน้าไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ” จงหย่งโหวลุกขึ้นพูดหนึ่งประโยค

ขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ทั้งราชสำนักต่างลุกขึ้น “ฝ่าบาท ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

นี่ก็เหลวไหลเกินไปแล้ว

เล่นเป็นเด็กๆจริงๆ

[หึ ในโลกใบนี้ มีแค่คนคนเดียวที่ดึงกระบี่เจาหยางออกมาได้!] ลู่เจาเจาสองมือเท้าสะเอว ทำหน้าอวดดี

สวี่ซื่อกังวลใจ ยังไม่ทันห้าม

รัชทายาทก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “เสด็จพ่อ ให้เจาเจาลองดูเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

น้ำเสียงมั่นใจของรัชทายาท ทำให้ฮ่องเต้ตัดสินใจได้

เขามองเจาเจา เจาเจามองเขาอย่างจริงจัง

ฮ่องเต้ย่อตัวลง “เจาเจา งั้น......พ่อ ก็มอบชะตาชีวิตของเป่ยเจาให้เจ้าแล้ว”

เหล่าขุนนางลุกขึ้น คุกเข่าหน้าโถง “ฝ่าบาท สมบัติเป่ยเจาสัมผัสถึงดวงชะตาแคว้นเป่ยเจา จะทำเป็นเล่นๆแบบนี้ได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”

“ฝ่าบาท โปรดไตร่ตรองด้วย!”

คนคุกเข่าเต็มหน้าห้องโถง

ฮู่กั๋วกงยืนอย่างมั่นใจ ลู่เจาเจาแม้แต่องค์ชายสี่ก็ปกป้องได้ เอาเป็นว่าเก่งกาจกว่าเขา

เหล่าขุนนางที่ถูกทวงหนี้ แม้ว่ารู้นางมีความลับเล็กน้อย แต่ก็ไม่เคยคิด นางจะดึงกระบี่หักออกมาได้

กระบี่หักที่แม้แต่แคว้นซีเย่ว์ ยังทำอะไรไม่ได้

ถึงอย่างไร นางยังอายุไม่ถึงสองขวบ

ฮ่องเต้ไม่สนเหล่าขุนนางห้าม “ครั้งสุดท้าย ให้ธิดาของเรา องค์หญิงเจาหยางเป็นคนลองเถอะ”