หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 347

“ปะ......เป็นไปได้อย่างไร?” สตรีศักดิ์สิทธิ์หัวใจเต้นเร็วราวกับฟ้าร้อง

เบิกตามองลู่เจาเจาดึงกระบี่เจาหยางออกมาทีละนิด กระบี่เซียนที่อาบแสงสีทองเล่มนั้น ทำให้ทุกคนไม่กล้ามองตรงๆ

ความน่าเกรงขามปกคลุม เหมือนทุกคนถูกพลังกระบี่ของกระบี่เจาหยางกดขี่อยู่

กระบี่หักที่มีรอยสนิมอะไรที่ไหน!

นี่เป็นกระบี่เซียนที่สง่างาม!

ตัวกระบี่มีแสงสีทอง น่าเกรงขามจนทุกคนหวาดกลัว

“เป็นกระบี่เซียนจริงๆ!”

พลังกระบี่ที่มหาศาลนั้น ทำให้ขุนนางนับไม่ถ้วนหมอบลงพื้น

ลู่เจาเจากอดกระบี่เจาหยางน้ำตาไหล “เพื่อนเก่า ข้าหาเจ้าเจอแล้ว......”

กระบี่เจาหยางที่ไร้เทียมทาน ขณะนี้เหมือนเด็กดีคนหนึ่ง เปล่งเสียงร้องออกมาเป็นระยะ

“ฝ่าบาท องค์หญิงเจาหยางดึงกระบี่หักออกมาได้แล้ว!”

“ไม่ๆ เป็นกระบี่เซียน เป็นกระบี่เซียน!” ฮู่กั๋วกงดีใจสุดขีด

องค์ชายสี่นั่งอยู่ข้างเสียนกุ้ยเฟย “หมู่เฟย ท่านเห็นแล้วใช่ไหม? องค์หญิงเจาหยางเก่งกว่าที่พวกเราจินตนาการมาก”

เสียนกุ้ยเฟยพยักหน้าดีใจ

นับตั้งแต่องค์ชายสี่อยู่ในเมืองหลวงต่อ นางเห็นได้ตลอดเวลา โรคใจบนตัวนางก็ดีขึ้นมากแล้ว

“ลูกมีวาสนา จะต้องดูแลองค์หญิงให้ดี” เสียนกุ้ยเฟยเป็นฝ่ายองค์หญิงเต็มร้อยแล้ว

“ดี! ดี! ดี! เจาหยางทำดีมาก!” ฮ่องเต้ปรบมือหัวเราะเสียงดัง

เขาเห็นราชทูตแคว้นซีเย่ว์ จากมั่นใจว่าชนะเมื่อครู่ กลายเป็นเสียใจ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีความสุขมากแค่ไหน

“เจาหยางสมเป็นหัวใจของเป่ยเจา ดวงอาทิตย์ของเป่ยเจา และเป็นคนที่เราภูมิใจ!” ฮ่องเต้รักและเอ็นดูต่อเจาหยางอย่างเปิดเผย

ลู่หย่วนเจ๋อก็เบิกตาโต

“เจาเจาทำไมถึง? ทำไมนางดึงกระบี่ออกมาได้?” ลู่หย่วนเจ๋อตกใจจนพูดไม่เป็นภาษาแล้ว

ก็เหมือนกับ ก้อนหินก้อนหนึ่งที่เขารังเกียจ จู่ ๆ กลายเป็นหินหยกแล้ว

เล็บของเซียวกุ้ยเฟยปักลึกเข้าไปในเนื้อ ความอิจฉาริษยาคับแค้นใจในดวงตาเหมือนกลายเป็นสสาร

ฮ่องเต้ลงบันไดไปอุ้มเจาเจาขึ้นด้วยตัวเอง