หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 356

“พี่อวิ๋น ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด ให้ทุกคนแยกย้ายกันก่อนดีหรือไม่?” เผยซื่อยิ้มแล้วจะเข้าไปจับมือสวี่ซื่อ

แต่สวี่ซื่อหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว

“ใครเป็นพี่สาวเจ้า? ตระกูลสวี่ของข้าไม่มีใครเป็นอนุนอกเรือนหรอกนะ”

“เผยฮูหยินรีบทำตามสัญญาเถอะ ไม่อย่างนั้น...” สวี่ซื่อกวาดมองรอบด้าน

“ไม่อย่างนั้น ข้าคงต้องคุมตัวเผยฮูหยิน ไปทำตามสัญญาที่สำนักศึกษาจิงหง”

“จะทำที่นี่ หรือหน้าประตูสำนักศึกษา เจ้าเลือกเอา” สวี่ซื่อยิ้มแย้ม ไม่สนใจดวงตาโกรธแค้นของเผยซื่อสักนิด

“เจ้า!” เผยซื่อกัดฟันกรอด

สำนักศึกษาหรือ?

จิ่งไหวไม่ขายหน้าแย่หรือ?

“แพ้ก็ต้องยอมรับ เผยฮูหยินเป็นคนเดิมพันเอง โทษใครไม่ได้” สวี่ซื่อสีหน้าเรียบเฉย

(ฮึ เสียใจตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด? หากพี่ใหญ่ไม่ได้เป็นเจี้ยหยวน เจ้าจะปล่อยท่านแม่ไปหรือ?)

(โชคดีที่พี่ใหญ่เก่ง) ลู่เจาเจาบ่นอยู่ในใจ

สวี่ซื่อหันไปสั่งการด้วยสายตา หญิงวัยกลางคนร่างท้วมสองคนก้าวออกมา เผยซื่อรีบถอยหลังไป

พร้อมสีหน้าหวาดกลัว

“เผยฮูหยิน โปรดทำตามสัญญา”

“เป็นถึงฮูหยินท่านโหว ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้หรือ?” ชาวบ้านที่มามุงดูตะโกนเสียงดัง

แววตาเผยซื่อโกรธแค้น

“สวี่สืออวิ๋น เจ้าจะทำกันขนาดนี้จริงหรือ?”

“ช่างน่าขัน เจ้าเป็นอนุนอกเรือนท่านโหวมาสิบแปดปี กินของฮูหยิน ใช้ของฮูหยิน เจ้าไม่ใช่หรือที่เป็นคนเริ่มก่อน?” เติงจือสองมือเท้าเอว ทำท่าเอาเรื่อง

“ไร้ยางอายอย่างร้ายกาจที่สุด เจ้านี่มันหน้าไม่อายจริงๆ”

เผยซื่อจุกจนพูดไม่ออก

สวี่ซื่อเริ่มหมดความอดทน

“เผยฮูหยินทำตามคำพูดด้วย”

“เผยฮูหยินอย่าเสียเวลาอยู่เลย พวกเรารออยู่นะ”

“ถูกต้อง ไม่อยากแพ้ก็อย่าเดิมพันสิ” ผู้คนที่มุงดูพูดสำทับ

เผยซื่อกำหมัดแน่น แล้วหลังตาลง ทำใจแข็ง จากนั้นเกิดเสียงดังผลั่ก

แล้วคุกเข่าอยู่หน้าจวนโหว

ลู่เจาเจารีบพุ่งออกจากอ้อมกอดของสวี่ซื่อ