หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 357

“เจ้าช่างฉลาดหลักแหลมยิ่งนัก ทำให้เผยซื่อขายหน้าอย่างหนัก” สวี่ซื่อจับแก้มลู่เจาเจา แล้วหอมลงไปฟอดใหญ่

(ฮึ สมควรให้ท่านแม่ได้สะใจบ้าง)

(รอให้พี่ใหญ่สอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามรอบ จะทำให้พวกเขาช้ำใจกว่านี้อีก)

ลู่เจาเจากำหมัดน้อยๆ

ลู่เจาเจาหันมองจวนโหว เหอะเหอะ...

ลู่จิ่งเหยา แม่เจ้าทำตามสัญญาแล้ว

เจ้าเองก็ควรทำไม่ใช่หรือ?

ขณะนี้ เผยซื่อนอนร้องไห้อยู่บนเตียง “สวี่ซื่อ ข้าแพ้ให้สวี่ซื่อหรือ”

“ขายหน้าหมดแล้ว สวี่ซื่อ สวี่ซื่อเจ้าสมควรตาย”

“พี่ชายเจ้าต้องเอาคืนให้ข้าสิ! เขาต้องสอบจอหงวนให้ได้ ไม่อย่างนั้น ข้าจะออกไปเจอผู้คนได้อย่างไร?”

เผยซื่อไม่กล้าคิด หากลู่เยี่ยนซูสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามรอบ ลู่หย่วนเจ๋อจะเป็นอย่างไร?”

ลู่จิ่งเหยาที่กำลังปลอบเผยซื่อ หนาวสั่นไปทั้งตัว

คล้ายถูกสัตว์ประหลาดเพ่งเล็ง

กลางอึก

ลู่เจาเจาย่องออกไปข้างนอก

แล้วขี่หมา พาอวี้ซูอวี้ฉินไปยืนอยู่ใต้กำแพง

จุยเฟิงเห่าไปสองเสียง

พลันมีชายคนหนึ่งปีนข้ามกำแพงเข้ามา ชายผู้นั้นอุ้มลู่เจาเจาออกจากจวน

หรงเช่อถามเสียงเบา

“ให้ไปส่งเจ้าที่ใด? ห้ามบอกแม่เจ้านะว่าข้าเป็นคนอุ้มเจ้าออกมา”

ลู่เจาเจาตบไปที่หน้าอก

“วางใจได้ เจาเจาไม่ซัดทอดท่านหรอก”

“ไปจวนโหว”

หรงเช่อพาลู่เจาเจาอ้อมผ่านองครักษ์ที่เฝ้ายามอย่างระวัง ในไม่ช้าก็มาถึงนอกจวนโหว