หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 358

“หากคุณชายใหญ่สอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามรอบ แล้วกลายเป็นจอหงวน เกรงว่าคงจุกอกตาย”

“วันนี้ข้าเห็นสวี่ฮูหยินแล้ว เวลาผ่านไปแค่หนึ่งปี แต่กลับงดงามกว่าเผยซื่อ ให้ตายเถอะ พวกเจ้าไม่เห็นสีหน้าของเผยซื่อ สมน้ำหน้า...”

ทุกคนพากันสมน้ำหน้า

“ตอนนี้เงินที่ได้ตลอดหนึ่งปี ยังไม่เท่าเงินหนึ่งในสามตอนสวี่ฮูหยินอยู่....เฮ้อ...” ทุกคนล้วนถอนหายใจ

ผู้เป็นนายไร้คุณธรรม พวกบ่าวก็ลำบากไปด้วย

ลู่เจาเจาเขย่งขาแล้วเกาะหน้าต่างมองดูแวบหนึ่ง พลันเห็นสาวใช้ถ่มน้ำลายใส่ถ้วยน้ำชาของเผยซื่อ

เจ้าตัวเล็กจึงป้องปากหัวเราะ

นางเดินวนอยู่ในเรือนหนึ่งรอบ จากนั้นเข้าไปหอเต๋อซั่น

เข้าไปตรวจสอบตุ๊กตาผ้าที่ตัวเองวางไว้ก่อน

ตุ๊กตาผ้าในห้องพระหายไปแล้ว รูปปั้นพระโพธิสัตว์หายไปแล้ว คาดว่านายหญิงใหญ่คงเสียใจมาก คงไม่มีแก่ใจจะไหว้พระแล้ว

ลู่เจาเจาเข้าไปที่หอเต๋อซั่นอีกครั้ง

ภายในหอแสงไฟสลัว คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยา

ลู่เจาเจารีบปิดจมูก

เพราะมักได้กลิ่นอาการป่วยที่น่าอึดอัดโชยมาตลอด

มามากำลังนวดขาให้นายหญิงใหญ่

“ฮูหยินใหญ่ ท่านก็อย่าใจร้อน คุณชายจิ่งไหวเป็นชายหนุ่มอัจฉริยะที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง ครั้งนี้เขาถูกจัดให้ไปอยู่ใกล้ห้องสุขา ซ้ำยังป่วยหนัก จึงส่งผลกระทบต่อการสอบเจ้าค่ะ”

“การสอบระดับเมืองหลวง ต้องล้างอายได้แน่นอนเจ้าค่ะ”

นายหญิงใหญ่นั่งอยู่บนตั่ง บนหน้าผากมีผ้าเช็ดหน้าร้อนปิดอยู่ เพราะนางปวหัวอย่างรุนแรง

“ข้ารักเขามากกว่าเยี่ยนซู เพื่อเขา ข้าถึงกับตัดชื่อเยี่ยนซูออกจากสาแหรก เขาจำเป็นต้องได้เรื่อง”

“เขาจะแพ้ใครก็ได้ แต่แพ้เยี่ยนซูไม่ได้เด็ดขาด! ไม่อย่างนั้น จวนโหวจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด?”

องครักษ์ที่มีอยู่ไม่กี่คนในจวนโหว ล้วนแต่เอ้อระเหยลอยชาย

เผยซื่อมุบมิบเงินเดือน พวกบ่าวจึงต้องอยู่รอดด้วยของใช้ที่ถูกจัดสรรในแต่ละเดือน จึงเป็นที่ครหาไปทั่ว

เขาเข้าพักในเรือนของลู่เยี่ยนซู ขณะนี้ภายในจวนเงียบสงบมาก

ลู่เจาเจาไม่ได้เข้าใกล้

เพียงได้ยินเขาเอ่ยขึ้น

“นำจดหมายไปส่งที่สถานทูต แล้วมอบให้ธิดาเทพจิ้งหลี”

บ่าวชายใบหน้ายิ้มแย้ม

“วางใจเถอะคุณชาย มอบให้บ่าวทำงานนี้ ท่านวางใจได้ขอรับ”

“บ่าวเห็นว่าธิดาเทพจิ้งหลีปฏิบัติต่อคุณชายต่างออกไป วันนี้ยังเตือนคุณชายว่าอย่าเสียใจเพราะคำพูดของคนนอก”

“ธิดาเทพจิ้งหลีชอบจดหมายที่ท่านเขียนให้มาก ได้ยินมาว่าถือไว้ไม่ยอมวาง ซ้ำยังเอามาอ่านอยู่บ่อยครั้ง มองหานางนับพันครั้งท่ามกลางฝูงชน พลันหันหลัง คนผู้นั้นกลับอยู่ใต้แสงไฟสลัว”