หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 360

แม่เจ้าโว้ย!

อนุนอกเรือนที่จงหย่งโหวรักมาสิบแปดปีสวมเขาให้เขางั้นหรือ?

เท่านั้นยังไม่พอ ลู่จิ่งไหวที่เขารักนักรักหนา ถึงกับยอมทิ้งลูกชายทั้งสามและลูกสาวอีกหนึ่งคน แต่สิ่งที่ได้ตอบแทนคือ?

“ทำไมจะพูดไม่ได้? เดิมทีจิ่งไหวก็เป็นลูกของข้าอยู่แล้ว แต่กลับเป็นลู่หย่วนเจ๋อที่ได้เป็นพ่อ ข้าผิดเองที่ไม่เอาไหน ทำให้เมียและลูกต้องไปเป็นของคนอื่น” ชายผู้นั้นด่าทออย่างไม่พอใจ

“ลู่หย่วนเจ๋อเก่งกว่าหรือว่าข้าเก่งกว่า?”

“เอาล่ะ หยุดพูดได้แล้ว เดี๋ยวรีบออกไปตอนฟ้ามืด” เผยซื่อนวดระหว่างคิ้ว นางคงบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงได้พาเขาเข้ามาในจวนโหว

ตอนกลางวันปวดหัวเพราะเรื่องแจ้งข่าวผิดบ้าน ตอนเย็นถูกสวี่ซื่อเหยียดหยามต่อหน้าผู้คน ตอนนี้ลู่หย่วนเจ๋อไม่ยอมกลับบ้านอีก

นางจึงได้โกรธจนเป็นบ้า

“รู้แล้วน่า ให้ข้าไปดูลูกชายหน่อยเถอะ” ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้! ไปหาลูกไม่ได้เด็ดขาด! หากเจ้าปรากฏตัวต่อหน้าเขา อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!” เผยซื่อโกรธมาก

“นั่นมันลูกชายแท้ๆของข้านะ ข้าไปดูลูกตัวเองผิดด้วยหรือ?”

“เจ้าเด็กนั่น! น่าโมโหนัก ครั้งที่แล้วเขาให้บ่าวตีข้า! ข้าบอกแล้วว่าเป็นพ่อแท้ๆของเขา เขายังกล้าตีอีก!” ชายผู้นั้นทำเสียงฮึดฮัด ทำให้เผยซื่อตกใจจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง

“เจ้าไปหาลูกหรือ? เกิดเรื่องนี้ขึ้นเมื่อใด? เจ้าไปหาเขาได้อย่างไร ไหนตกลงกันว่าจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าลูกอย่างไรเล่า!” เผยซื่อตกใจจนหนังหัวชาวาบ แล้วชกตีหน้าอกชายคนนั้น

ชายผู้นั้นจับมือของนางไว้ด้วยความโกรธขึ้ง

“เจ้ากับลูกๆอยู่ดีกินดี แล้วทิ้งข้าไว้ข้างนอกคนเดียว มีสิทธิ์อะไร?”

“ข้าแค่ไปดูลูกตัวเองจะเป็นไรไป?”

“ลูกสารเลว ไม่อยากยอมรับข้าหรือ? ข้าเป็นพ่อแท้ๆนะ หากเขากล้าไม่ยอมรับ ข้าจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่”

“ข้าไม่รู้ล่ะ เจ้าต้องหาโอกาสให้ข้าเข้ามาอยู่ในจวน ครอบครัวของพวกเรา สมควรอยู่ด้วยกันแล้ว”