หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 361

แต่เมื่อมาคิดดู นางยอมเป็นชู้ตั้งสิบแปดปี คิดว่าเดิมทีก็ไม่น่าจะมียางอายมากนัก

“ยอดเยี่ยม ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก ละครฉากเด็ดนี้ ต่อกันเป็นห่วงยาวเชียว”

“ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก...” อวี้ซูส่ายหน้า

โชคดีที่ฮูหยินหลุดพ้นมาได้ ตอนนี้ก็แค่รอให้คนในจวนจงหย่งโหวกัดกันก็พอ

ไม่รู้ว่าเมื่อชายโฉดอย่างลู่หย่วนเจ๋อรู้ความจริง จะโมโหขนาดไหน

ฮ่าฮ่า ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เป็นลูกของคนอื่น !

ไม่กล้าคิดจริงๆ แค่คิดก็อยากหัวเราะออกมาดังๆ

“ไปไปไป วันนี้มาไม่เสียเที่ยว” ลู่เจาเจาปัดก้นน้อยๆ

ลู่เจาเจารู้จักโครงสร้างของจวนโหวดี จึงพาอวี้ซูหลบหลีกการป้องกันได้ทั้งหมด แล้วมายืนอยู่...

หน้าห้องครัว !

ตาอวี้ซุกระตุก แล้วมองดูนางปีนเข้าไปในห้องครัว แล้วไปคว้าปอเปี๊ยะทอดที่เหลือจากตอนเย็น

กินไปด้วยพลางบ่นไปด้วย

“ยากจนเสียจริง...น่องไก่ก็ไม่มี”

รู้ว่าเผยซื่อไม่ได้ร่ำรวย แต่ไม่คิดว่าจะจนขนาดนี้

หลังจากกินปอเปี๊ยะเสร็จ จึงได้มาถึงหน้าห้องลู่จิ่งเหยา

ยังไม่ทันเข้าด้านใน พลันได้ยินเสียงด่าทอที่น่าขนลุกดังขึ้นเป็นระยะ ทั้งที่เป็นแค่เด็กน้อยไร้เดียงสา แต่กลับมีความโหดเหี้ยมที่ไม่เหมือนเด็กน้อย

มีความขัดแย้งกันอย่างรุนแรง

“ลู่เจาเจา ทำไมเจ้ายังไม่ตาย? !”

“ทำไมยังไม่ตายๆไปซะ!”

“หากเจ้าตาย ทุกสิ่งจะกลายเป็นของข้า! เจ้าเป็นแค่คนที่นี่ จะมาชนะข้าได้อย่างไร!”

“เพราะอะไร เพราะอะไรแม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยเจ้า? ฮ่องเต้ตาบอดไปแล้วหรือ? ถึงได้รับเจ้าเป็นบุตรบุญธรรม?”

“ข้าข้ามเวลามาได้ ข้าต่างหากที่เป็นหญิงผู้มีบุญญาธิการ ข้าต่างหาก!”