หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 371

“ท่านย่า ข้าคือหลานที่เก่งที่สุดของท่านใช่หรือไม่?” ลู่เจาเจาเอ่ยถามตาปริบๆ

ฮูหยินใหญ่ทำเสียงฮึดฮัด

“รอให้ท่านตายแล้ว ข้าขอกินโต๊ะรอบแรกได้หรือไม่?” ลู่เจาเจาเอ่ยถามอย่างระวัง

ฮูหยินใหญ่โมโห โกรธจนปวดหัวตึบตึบ

“สารเลว แช่งให้ข้าตายหรือ สารเลว ! เจ้าเกิดมาเพื่อทวงหนี้สินะ!”

“ข้ามีหลานสาวเช่นเจ้าได้อย่างไร!” ฮูหยินใหญ่โกรธจนปวดหัวใจ วันๆเอาแต่คิดถึงเรื่องกิน

“กิน กิน กิน คนไม่เอาไหน ! ในหัวคงมีแต่เรื่องกินสินะ เจ้าดูจิ่งเหยา แล้วกลับมาดูตัวเจ้าสิ!” ฮูหยินใหญ่ตำหนิอย่างโมโห

ลู่เจาเจาเหลือบมองนางอย่างผิดหวัง โลงศพที่แพงขนาดนี้ ไม่ให้กินโต๊ะเลยหรือ

หากรู้แต่แรกซื้อเสื่อถูกๆมาให้นางก็พอแล้ว

ลู่หย่วนเจ๋อหันมองลู่เจาเจา ตอนนี้นางคือองค์หญิงเจาหยางที่เปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจของฮ่องเต้

เขากระทั่งไม่กล้าตำหนิเสียงดัง

“ท่านแม่ ตกลงวันนี้ท่านต้องการทำสิ่งใดกันแน่? ท่านอยากให้จวนโหวกลายเป็นที่ขบขันทั่วเมืองหลวงหรือ?” ลู่หย่วนเจ๋อสีหน้าอ่อนล้า

ฮูหยินใหญ่เงียบไปสักครู่

“ข้าเพียงแต่คิดถึงเจาเจา เจ้าให้เจาเจาพักอยู่ที่จวนสักสองสามวันได้หรือไม่?”

“ยายแก่ ฝันไปเถอะ!” สองมือลู่เจาเจาเท้าเอว

“ท่านแม่ ตอนนี้เจาเจาไม่ใช่คนของจวนโหวแล้ว” ลู่หย่วนเจ๋อน้ำเสียงแหบแห้ง

“ทำไมจะไม่ใช่? นางเกิดเป็นคนตระกูลลู่ ตายก็เป็นผีตระกูลลู่ ตัดออกจากสาแหรกแล้วอย่างไร? เขียนหนังสือตัดสัมพันธ์แล้วอย่างไร? ล้วนเป็นสายเลือดของเจ้าทั้งสิ้น!”

“พอแล้วท่านแม่ เจาเจาได้บรรจุเข้าสาแหรกหลวง นางเป็นคนของราชวงศ์แล้ว”

“นางคือองค์หญิงเจาหยาง”

ไม่ใช่หลานสาวที่ท่านจะให้ไปมาอย่างใจ!

ลู่หย่วนเจ๋อสีหน้าจริงจัง ตอนนี้เขาไม่ได้รับความชอบจากฮ่องเต้ จึงไม่กล้าล่วงเกินลู่เจาเจา

ฮูหยินใหญ่มองเขาอย่างไม่พอใจ

ผ่านไปสักพัก ถึงได้ยอมแพ้

“เช่นนั้น...เจาเจาทิ้งเสื้อไว้หนึ่งตัว เพื่อให้ย่าหายคิดถึงได้หรือไม่? จะได้ให้วาสนาที่มีต่อกันจบลงด้วยดี?” ฮูหยินใหญ่ยอมอ่อนข้อให้

ลู่หย่วนเจ๋อหันมองเจาเจา

“เจาเจา เจ้ายินดีหรือไม่?”