หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 382

ด้วยการแก้แค้นความคับข้องใจนี้ นางจึงพาชายคนนั้นเข้าไปในบ้าน

ทั้งสองมีสัมพันธ์กันต่อหน้าพระพุทธเจ้าโดยที่มีกำแพงกั้นจากนายหญิงใหญ่

เพิ่งจะถึงรุ่งสาง ร่างกายของเผยซื่อก็ปวดเมื่อยไปหมด

นางบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นยืนด้วยอาการเจ็บขา “รีบไปทำความสะอาดเถอะ อย่าให้ใครสังเกตเห็นอะไรผิดปกติ”

นางไล่สาวใช้ออกไป ส่วนตนก็กลับไปที่จวนหลัก

ลู่จิ่งไหวยืนอยู่ที่ลานบ้านแล้ว

“ท่านแม่ ท่านไปไหนมา?” ดวงตาของลู่จิ่งไหวจ้องมองนางด้วยสายตาสอบสวน และดวงตาของเขาก็มองไปที่ปลายหูของนางราวกับมีดแหลมคม

หัวใจของเผยซื่อเต้นแรง นางพยายามระงับความตื่นตระหนกของนาง

“ท่านย่าของเจ้าขอให้ข้าไปที่หอเต๋อซั่นเพื่อสวดมนต์ ข้าสวดมนต์ทั้งคืนและเพิ่งกลับมาตอนนี้แหละ” เผยซื่อวางมือนวดเอวของนาง

นางรู้ว่าลู่จิ่งไหวต่อต้านชายคนนั้นมาก

ไม่มีวันให้นางยุ่งกับชายผู้นั้นเด็ดขาด

เผยซื่อจงใจหลีกเลี่ยงเขา จนตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยเห็นพระชื่อดังที่ว่านั่น

ลู่จิ่งไหวมองไปทางอื่น มีเพียงความสงสัยซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา

“จิ่งไหว ช่วงนี้เจ้าเย็นชากับอวิ๋นเหมี่ยนมากเกินไปหรือไม่?” เผยซื่อถามด้วยเสียงต่ำ

“พ่อเจี่ยงเป็นขุนนางขั้นสองแล้ว มันจะเป็นประโยชน์ต่ออาชีพการงานของเจ้าในอนาคต เจ้าเกลี้ยกล่อมอวิ๋นเหมี่ยนนิดหน่อย อวิ๋นเหมี่ยนชอบเจ้า ดังนั้นแค่เกลี้ยกล่อมนางก็พอ เจ้าไม่ต้องไปติดตามนักปราชญ์หญิงจิ้งหลีตลอดทั้งวันก็ได้... เดี๋ยวครอบครัวเจียงไม่พอใจ”

เดิมทีลู่จิ่งไหวล้มเหลวในการเอาคว้าเจี้ยหยวนมา และแพ้ลู่เยี่ยนซูมันได้ทำให้ตระกูลเจียงไม่พอใจแล้ว

ลู่จิ่งไหวขมวดคิ้ว “เจียงอวิ๋นเหมี่ยนบ่นกับท่านหรือ?”

“ฮึ จะมีอะไรล่ะก็ลู่เยี่ยนสวี่ซื่อมีอนาคตที่สดใส ก็เลยเสียใจทีหลัง…” ลู่จิ่งไหวยิ้มเยาะในใจ

“ท่านแม่ ไม่ต้องกังวล เจียงอวิ๋นเหมี่ยนเป็นสตรีของข้าแล้ว นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแต่งงานกับข้า” น้ำเสียงของลู่จิ่งไหวเหมือนดูถูกและไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น

“เจ้าต้องดูแลร่างกายด้วย การสอบระดับเมืองหลวงห้ามป่วยเด็ดขาด แม้ยังรอให้เจ้าเข้าร่วมการสอบหน้าพระที่นั่งอยู่นะ เอาอันดับหนึ่งมาให้ได้”

“ไม่เช่นนั้น ทางพ่อของเจ้าก็ดูจะพึ่งไม่ได้แล้ว” เผยซื่อเกลี้ยกล่อมอย่างจริงจัง