หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 386

“ทำไมพี่จิ่งไหวถึงอยากจะหนีล่ะ? จิ้งหลีเสียในนะ… หรือว่าไม่ชอบจิ้งหลีที่เป็นบุรุษหรือ?” จิ้งหลียิ้มเหมือนระฆังเงิน สิ่งที่นางพูดมานี้ก็ทำให้ลู่จิ่งไหวสั่นไปทั้งตัว

“ไหนๆ ก็มาแล้ว จะไม่สร้างความบันเทิงให้พี่จิ่งไหวได้อย่างไร”

นักปราชญ์หญิงจิ้งหลีปรบมือของนาง ชายร่างกำยำสามคนก็เดินออกมาจากด้านหลังฉากกั้น

ทันใดนั้นใบหน้าของลู่จิ่งไหวก็ซีดลง เขาคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังตุบ

“ท่านนักปราชญ์หญิง ได้โปรดยกโทษให้จิ่งไหวด้วย ท่านนักปราชญ์หญิง จิ่งไหวมีแต่ไม่มีแววจิ่งไหวไม่ควรมีจิตใจชั่วร้าย...”

นักปราชญ์หญิงจิ้งหลีหัวเราะเยาะ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ต้อนรับแขกของข้าให้ดีด้วยล่ะ”

แอ๊ด เสียงประตูใหญ่เปิดออก

ตุบ ลู่เจาเจาตกลงไปจากธรณีประตู

นักปราชญ์หญิงจิ้งหลีอุ้มนางขึ้นมาด้วยมือเดียวแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ยัยหนู เรื่องหลังจากนี้ไม่เหมาะกับเด็ก...” จากนั้นก็หิ้วนางออกจากประตูเรือน

ภายในบ้านก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมา

นี่คือความพ่ายแพ้ที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของการเต๊าะหญิงของลู่จิ่งไหว และยังเป็นเส้นทางที่ลึกที่สุดที่เขาเคยเดินมา

ลู่เจาเจาถูกนักปราชญ์หญิงจิ้งหลีอุ้มด้วยมือเดียว

เหมือนไก่น้อย

ใบหน้าของอวี้ซูแดงเรื่อ ดวงตาของเขามองไปที่เอวของท่านนักปราชญ์หญิงจิ้งหลีเป็นครั้งคราว

หลังจากมองแล้วก็เบนสายตาไปทางอื่นราวกับขโมย

เสียมารยาท เสียมารยาท

โอ้พระเจ้า นางรู้แล้ว!!

ตามเจ้านายมาเพราะบอกว่ามีแตงให้กิน!!

นี่มันระทึกขวัญเกินไปแล้ว