หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 387

“ถ้าข้าไม่จัดการเขา หญิงสาวคนอื่นๆ ก็อาจจะถูกเอารัดเอาเปรียบไปไม่น้อย”

ลู่เจาเจาทำแก้มป่องแล้วเบิกตากว้าง “เขาไม่ใช่พี่ชายของข้า!”

“พี่ชายใหญ่ของข้าคือเจี้ยหยวน!”

“ต่อไปก็ต้องได้เป็นจอหงวน!”

“ลู่จิ่งไหว ไม่คู่ควร!”

“พี่ชายทั้งสามของข้าเก่งที่สุดในโลกแล้ว!”

เจ้าคนตัวเล็กทำท่าทางเหมือนได้รับความอัปยศอดสู

“เอาล่ะๆๆ เขาไม่คู่ควร เจ้าตัวเล็ก เจ้าอยากกลับเย่ว์ซีกับข้าไหม? ที่เย่ว์ซีมีทิวทัศน์ที่สวยงามและมีอาหารอร่อยมากมายเลยนะ” จิ้งหลีหยิกแก้มของนาง คนที่สามารถดึงดาบเจาหยางออกมาได้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ลู่เจาเจารู้สึกตื่นเต้นยิ่งนักที่ได้ยินว่ามีอาหารอร่อย

“แล้วท่านมีอาหารซีเย่ว์อร่อยๆ ให้ข้าชิมหรือไม่?”

“ถ้าเกิดว่าข้าไม่ชินกับมันล่ะ” ลู่เจาเจาถามอย่างจริงจัง

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ นักปราชญ์หญิงจิ้งหลีก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะให้คนนำอาหารเย่ว์ซีมาให้เจ้าทุกวัน หากเจ้าคุ้นเคย แล้วเจ้าจะกลับไปกับข้าหรือไม่?” จิ้งหลีขมวดคิ้ว หากลู่เจาเจาอยากจะไป ฮ่องเต้จะสามารถขวางนางได้หรือไม่? ฮ่าๆๆๆ...

เด็กอายุแค่สองขวบยังไม่มีความคิดมากนัก ถูกหลอกได้ง่ายมาก

อวี้ซูกระทืบเท้าอย่างกังวล แต่เขากลับไม่กล้าเอ่ยปากเตือน

เมื่อได้ยินเสียงรายงานจากนอกจวน จิ้งหลีถึงได้คลุมหน้าแล้วจากไป

“แม่นาง ท่านจะตอบตกลงไปเย่ว์ซีได้อย่างไร หากฮูหยินรู้เข้า นางจะร้องไห้จนขาดใจตายก็ได้นะ” ใบหน้าของอวี้ซูเต็มไปด้วยความกังวล เด็กน้อยหลอกง่าย ถูกคนหลอกไปขายยังไม่รู้!

ลู่เจาเจาหาว “จะไปเย่ว์ซีหรือ?”

“ข้ากินของอร่อยมามากพอแล้ว จะไปทำอะไรอีก?”

“หลอกเขาเล่นสนุกๆ”

อวี้ซู??

ไม่ สมองของท่านมันเติบโตมาพร้อมกับอาหารอร่อยๆ หรือ??

วันธรรมดาไม่เห็นฉลาดขนาดนี้!