หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 388

ลู่เจาเจาก็วิ่งไปหานายหญิงใหญ่ด้วยขาเล็กๆ ของนาง

“ข้าจะมอบเครื่องรางต่ออายุให้ท่าน อย่าได้รังเกียจเลย…” หนูน้อยเอ่ยเสียงเบาๆ

นางเหยียบแท่นขึ้นไปแล้วมอบยันต์ให้นายหญิงใหญ่

ใบหน้าของนายหญิงใหญ่เต็มไปด้วยความปีติยินดี

เจิ้นกั๋วกงพูดด้วยความน้อยใจ “ปีหน้าข้าก็อยากต่ออายุ...”

ลู่เจาเจาโบกมือน้อยๆ “ข้าจะมอบให้ท่านปีหน้า”

เจิ้นกั๋วกงยิ้มกว้าง

เขาแอบกระซิบข้างหูนายหญิงใหญ่ว่า “ให้ข้ายืมยันต์ต่ออายุสักวันได้ไหม ข้าอยากเอาไปอวดตาเฒ่า” คราวก่อนที่ท่านเจ้ากรมพิธีการได้ยันต์มา คนอื่นๆ ต่างมองเขาด้วยสายตาลุกวาว

ตอนนี้ถึงคราวของเขาแล้ว

นายหญิงใหญ่มองเขาด้วยความโกรธ

“เอาไปสิ ข้าให้ยืมแค่วันเดียว ถ้าไม่เอามาคืน ความสัมพันธ์สามีภรรยาก็จบลงเท่านี้!”

เจิ้นกั๋วกงก็จากไปอย่างสบายใจ

นายหญิงใหญ่ขอให้คนนำสมุดบัญชีมา

“อวิ๋นเหนียง เจ้าดูสิ นี่เป็นทรัพย์สินของจวนเจิ้นกั๋วกงของพวกเรา อย่ามองว่าพวกเราต่ำต้อยเลยนะ...”

“ตระกูลของพวกเราทีเรามีเงิน” นายหญิงใหญ่ตบสมุดบัญชี

สวี่ซื่อ??

นายหญิงใหญ่วางโฉนดที่ดินและร้านค้าทั้งหมดลงทีละรายการ เอาทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลออกมา

นายหญิงใหญ่ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับหรงเช่อสักคำ

แต่ทุกคำก็หมายถึงหรงเช่อ

เมื่อสวี่ซื่อออกมาจากเจิ้นกั๋วกงก็เป็นเวลาเย็นแล้ว

หรงเช่อกำลังรออยู่ที่รถม้า “อวิ๋นเหนียง ข้าจะไปส่งพวกเจ้ากลับบ้าน”

ใบหน้าของสวี่ซื่อแดงเรื่อ นางไม่กล้าสบตากับหรงเช่อ ดังนั้นนางจึงตอบด้วยเสียงต่ำเท่านั้น