หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 389

“โชคดีที่อาการปวดลดลงหลังอาเจียน เลยไม่เป็นอะไรมาก”

[ฮือๆๆ รู้อย่างนี้แต่แรกคงไม่แอบกินอาหารหมาของจุยเฟิงไปหรอก]

[ฮือๆๆ เมื่อคืนข้ารู้สึกไม่สบายท้องและอาเจียนออกมา...]

สวี่ซื่อ?!

สวี่ซื่อทั้งโกรธทั้งตลกไปพร้อมกัน โกรธที่นางแอบกิน และตลกที่จุยเฟิงต้องรับผิด มิน่าล่ะมันถึงได้หอนทั้งคืน

หน้าหนาวแล้ว ทั้งหนาวและหิม จะไม่หอนได้ไง?

“ตอนเช้าไม่ต้องเตรียมอาหารให้เจาเจา แค่ดื่มนมสักสองสามแก้วแล้วกินขนมซานจาก็พอ” ขนมซานจาดีต่อกระเพาะและการย่อยอาหาร และตอนนี้นางก็ยังกินของมันๆ ไม่ได้

“เจ้าค่ะ จะให้ไปเชิญหมอมาดูไหมเจ้าคะ?” องค์หญิงเจาหยางเดิมทีก็ควรมีหมอหลวง

สีหน้าของสวี่ซื่อตึงเครียดเล็กน้อย “เด็กแค่กินอาหารเยอะ ไม่จำเป็นต้องไปทำให้หมอหลวงตกใจหรอก เดี๋ยวฝ่าบาทจะเป็นกังวลเอาได้”

สาวใช้ก็ตอบรับทันที

เมื่อลู่เจาเจาทานอาหารเช้าเสร็จ หรงเช่อก็รออยู่ที่หน้าประตูแล้ว

[โย่ๆๆ มีท่านแม่ทัพเจิ้นกั๋วเป็นคนขับรถให้ ท่านแม่ข้านี่สุดยอดจริงๆ...] เด็กน้อยพูดติดตลกในใจ ทำให้สวี่ซื่อมองนางด้วยความโกรธ

[ท่านแม่มองข้าทำไม? หรือว่าข้าอยู่นี่แล้วรู้สึกขัดหูขัดตา?]

[งั้นข้าไปดีไหมนะ?]

สวี่ซื่อทำอะไรไม่ถูก หรงเช่อหัวเราะคิกคักเหมือนคนโง่ ก่อนจะอุ้มลู่เจาเจาขึ้นรถม้า

[ดูเหมือนครอบครัวสามคนจริงๆ ฮี่ๆๆๆ...]

สวี่ซื่อแอบถอนหายใจ เจาเจามีสีหน้าอึดอัดเล็กน้อย จะพูดในใจมากมายอะไรขนาดนั้น

รถม้าคันหนึ่งรีบวิ่งไปข้างหน้า ทันใดนั้น...

รถม้าที่พุ่งมาพร้อมกับฝุ่นก็รีบจอดอยู่ที่หน้าร้านขายยา ก็เห็นเงาของเผยซื่อรางๆ

แต่นางสวมผ้าคลุมหน้าอยู่